Paula, ella no trabaja y salir en Playa!

‘Paula, ejja no trabaga y salier en Playa’

‘Paula, zij werkt niet en uitgaan in Playa’

Op een dag.. zat ik met mijn laptopje buiten toen er een collega langsliep. Zij vertelde mij dat er een orkaan op komst was. Alweer. En waarschijnlijk, dacht ik, zal er wel weer zoals al die andere keren niets aan de hand zijn. Tot het moment dat er een ontzettende oerbui voor mijn neus losbarstte. STRESS! Snel werd het toch wat serieuzer dan ik had gedacht en met google voor mijn neus ging ik toch maar eens even opzoeken wat deze orkaan precies inhield. En nog meer STRESS, gezien het internet het keihard opgeeft als het slecht weer is. Snel, snel, snel!

Googelend op ‘orkaan’, ‘Playa del Carmen’, ‘windkracht’ en ‘snelheid’ vind je natuurlijk niets als je het echt eens een keer nodig hebt. Tot ik een website vond die speciaal gericht was op de orkaan weersverwachtingen. Waar je je al niet mee kan bezig houden de hele dag..

Scrollend en vaktermen lezend waar ik allesbehalve wijs uit werd, zag ik dat deze orkaan gedoopt was tot ‘Paula’. Paula was dit keer heel serieus en zou ook heel serieus deze kant op komen om eens even een drankje te halen in Cozumel welteverstaan. Cozumel is een eiland wat hier een halfuur tegenover Playa vandaan ligt met de ferry. Slik. Nog meer STRESSend, rende ik naar binnen om mijn tas te pakken: paspoort, visa, geld, telefoon, oplader van mijn telefoon, converter voor de stroom, een fles water en koekjes. Je weet maar nooit..

Weer wat rustiger ging ik nog even terug naar mijn laptop om meer informatie over Paula op te zoeken. Ze zou hier tussen acht en negen arriveren. Zelf moest ik gewoon netjes om drie uur op mijn werk zijn en laat ik nou net tussen acht en negen in het steak house aan het werk zijn: een volledig open restaurant naast het strand. Geruststellend.

Om drie uur kwam ik aan op mijn werk. Gekkenhuis! Alle gasten van het Iberostar hotel op het eiland Cozumel waren geëvacueerd naar ons hotel. We renden de ribben uit ons lijf. Om vijf uur hadden we een meeting voor het personeel: om zeven uur moesten we allemaal terug naar ons appartement om daar gedurende de gehele nacht binnen te verblijven.
En je weet hoet het werkt, als je echt weg moet (ik had de manager alvast gevraagd of hij ervan af wist dat ik om zeven uur weg moest, voor de zekerheid) kan je niet weg. Een dikke rij mensen stond te wachten op lekker een hapje te komen eten in het steak house en ik moest al die mensen plaatsen. Natuurlijk was de manager Andres nergens te bekennen en hadden de ober het allemaal retedruk. Zelf rende ik daarna de ribben uit mijn lijf door de jungle, langs de theaterbar, door de keuken, om de bus nog op tijd te kunnen halen, aangezien het steak house daar nogal ver vanaf ligt.

En gehaald! Met het zweet op mijn voorhoofd zat ik gelukkig in de bus, maar hij reed niet weg?! De bus was stuk. Een orkaan op komst en meteen is iedereen en alles van slag. Dankzij de taxi’s waren we gelukkig nog prima voor acht uur binnen in ons appartementje.

De avond hebben we gevuld met het lezen van cosmopolitans die we van gasten hadden gekregen. Met radio 538 op de achtergrond leek het net weer even een beetje thuis.

Na een nacht vol keiharde regen en wind, natuurlijk geen oog dichtgedaan, moesten wij ons om negen uur weer melden in ons uniform. Netjes om negen uur stonden wij voor de deur en er werd verteld dat alles weer normaal en veilig leek, dus we konden weer terug. Ben ik daarvoor zo vroeg mijn bed uit gekomen?! Jaa dus. Het is en blijft Mexico natuurlijk en ik blijf me erover verbazen…

Die dag moesten we dus gewoon weer aan het werk. Of wat je werk kunt noemen. De manager boven de manager van het steak house vond het wel een goed idee om wat met mij te gaan eten om half tien onder mijn werktijd. Dus zaten we om half tien in de back office met een rood wijntje, toastjes met zalm, toastjes met scampi’s en toastjes met kaas en tomaat. Dit aperitiefje werd gevolgd door een heerlijke medium rib-eye!
Eenmaal uitgegeten kwam de vraag ‘Moet je eigenlijk nog werken?’ ‘Ja, tot elf uur in de theaterbar’ ‘Ok, momentje’ En daar ging hij hoor, even een belletje plegen en ik kon naar huis! Wat is het toch fijn om een Europeaan te zijn!

Een avondje vroeg thuis, daar moeten we natuurlijk van profiteren, dus we besloten uit te gaan. Na een paar drankjes in onze favoriete Blue Parrot, gingen we op weg terug naar the place to be ‘Coco Bongo’ om even iemand op te halen. Wachtend voor de discotheek waren we een paar minuten later compleet. We wouden doorlopen tot we ook hier gratis naar binnen mochten. Eigenlijk moesten we wel nodig plassen dus na een bonnetje, handtekening, armband, tassencontrole en scan konden we een plasje plegen om daarna doodleuk het gebouw weer te verlaten waar anderen vermogens voor betalen om zelfs maar alleen binnen te komen.

I’m too sexy for this bar.

Anyway, over bar gesproken, nog drie daagjes te gaan en dan zit mijn maand in bar en restaurant er alweer op. Daarna ga ik de keuken in en kan ik alsnog een medium rib-eye maken voor mezelf! Jammie, jammie!

Natuurlijk hou ik ook jullie weer op de hoogte.

Voor nu een beso uit Mexicoooooooo!