Ama de llaves, salmonella y boda

'Amma dù javes, salmonella ie boda'

'Housekeeping, salmonella en bruiloft'

Onverwachte verandering. Wacht, ho, stop. Housekeeping. Onverwachte verandering. Dit departement stond niet op mijn lijstje, maar helaas moest ik noodgedwongen de animatie na twee weken verlaten. Meer dan helaas.

Na drie dagen in de animatie aan het werk geweest te zijn, kwam ik na een lange werkdag doodmoe terug in de omkleedruimte van de vrouwen backstage in het theater. Ik wou erg graag weten of ik al permiso had om naar huis te gaan, dus ging ik driftig op zoek naar mijn telefoon om te kijken hoe laat het was. Weg. Na alles en iedereen overhoop gehaald te hebben, niets gevonden. Snel naar de beveiliging bij de poort om te vertellen dat de telefoon hoogstwaarschijnlijk gestolen was, zodat zij alle vertrekkende mensen nog konden controleren. Onderweg was ik op zoek naar mijn portemonnaie, ook weg. Nog harder lopend naar de beveiliging, helemaal over de toeren.

Eén uur 's nachts, niets gevonden bij de vertrekkende mensen. Geen bankpas, geen rijbewijs, geen verzekeringspas, geen geld en geen telefoon, en dat in Mexico. Je snapt dat je geen kant op kunt. Gelukkig bestaan hier ook nog lieve mensen en dus mocht ik met de telefoon van de zangeres mijn ouders bellen om mijn pas te laten blokkeren. Ook geen internet namelijk.

De dag erna verscheen ik op mijn werk, maar met mijn gevoel was iets mis: het kon namelijk niet anders dat één van mijn collega's op dat moment mijn spullen ergens verborgen hield. Bij elke collega die ik aankeek wist ik niet of ik deze moest groeten of een keiharde klap moest verkopen. Op deze manier op de werkvloer staan, meer dan gemiddeld twaalf uur per dag, wil niemand. En daarom heb ik een verandering in mijn planning aangevraagd.

Wat betekent dat ik nu supervisor ben in de Housekeeping!!

Op mijn eerste dag mocht ik meelopen met Rosario. Edificio 20-24 wat 4 gebouwen inhoudt. De morgen was rustig: kamermeisjes voorzien van zeepjes, verse bloemen voor de decoratie, informeren over het handdoekenfiguur van die dag en nieuw zeepsop indien nodig. De voorzieningsruimten controleren op aanwezigheid van dranken voor de minibar, linnen en koffie benodigdheden.

De middag was minder rustig, gezien de 100% bezetting in het hotel. Alle, maar dan ook echt álle, kamers moesten gecheckt worden voor de aankomst: papierwerk aanwezig, minibar gevuld, handdoeken netjes op hun plaats, waslijst aanwezig, rozenblaadjes voor de honeymooners: te veel om op te kunnen noemen.

Om vier uur werd ik verlost van mijn rode beblaarde voeten. Ach, beetje kamers checken, relaxed toch?! Nou, zeker niet relaxed! Wat een baan, ongelooflijk. Van kamer 2042, de presidentiële suite (Wat een verblijf, je wordt ook zeker niet vrolijk als je die moet schoonmaken!! Twee slaapkamers met elk een eigen inloopbadkamer, huiskamer, keuken, apart toilet, balkon 1 en balkon 2 met jacuzzie, ligbedden en een tuinstel) naar edificio 24 om nieuwe gezichtshanddoeken op te halen. Van kamer 2412 naar edificio 20 om de vergeten bloemetjes weer bij de andere voorraad te voegen. Iets vergeten laat je wel na deze ervaring.

Voorbereid met mijn voeten vol pleisters kwam ik op dag twee aan in het kantoor.

Met de mededeling dat ik een radio moest pakken, liepen we naar de comedor om te ontbijten. Met radio op zak kreeg ik ook nog een blaadje voor mijn neus met de vertrekken van gebouw 24 en 25 'Die ga jij doen' zei Rosario vrolijk. Fijn, dag twee met voeten vol blaren en ik moest twee gebouwen inclusief alle kamermeisjes onder mijn hoede nemen.

Na een hele dag rennen van kamer naar kamer van gebouw naar gebouw, kwam ik moe maar voldaan thuis. Ik had het toch maar even geflikt om alle kamers voor vier uur 's middags gecheckt te hebben!!

De volgende dag kwam ik in het kantoor en was de secretaresse vrij! Leuk baantje voor mij, dacht de bazin. En dus werd ik in de stoel gedropt met de minimale uitleg en zat ik aan het eind van de dag niet met rode voeten maar met een rood oor van de rinkelende telefoon weer op weg in de bus naar huis.

Vier dagen heb ik in totaal in het departement gewerkt. Ik voelde me ontzettend ziek en sliep tot vijf uur 's middags. Toch maar even bij de dok langs om te checken. Voor een consult van twee euro kun je het natuurlijk ook niet laten. De dok vertrouwde het niet en dus stuurde hij me door naar het lab. 'S morgens bloed prikken en 's middags de uitslag: (soms zijn ze toch wel snel)Salmonella. Met medicijnen en een dieet (geen vis, vet en melkproducten) voor 10 dagen blijf ik nog wel even zoet. Kunnen in ieder geval die Mexicaanse kilootjes vast verdwijnen;)

Morgen ga ik weer aan het werk in 'Bodas' of 'Bruiloften' met meteen mijn eerste bruiloft aan het strand.

Over het strand gesproken, daar kan ik nog steeds iedere dag gebruik van maken. Dat maakt het kerstidee ook een beetje gek. De tuinen staan vol met opgeblazen sneeuwpoppen, versierde kerstbomen en knipperende lichtjes. In de supermarkten draaien ze zelfs kerstmuziek. Toch door de warmte 'klopt er iets niet'.

Gelukkig maak ik hier ook nog leuke dingen mee. Even één goed verhaal van mijn laatste vrije dag met Puck.

Zij had in het Occidental vakantie gehouden met een vriend van haar uit Nederland. Het all-inclusive armbandje had ze bewaard, maar haar zouden ze natuurlijk direct herkennen als ze terug zou komen. We smeedden een plan: via het strand liepen we naar het resort om er een strandbed te bemachtigen. Het armbandje werd aan mij gedoneerd en zo zaten we de hele dag aan de cocktails en hamburgers. Ik heb zelfs nog een duikles in het zwembad gehad. Daarna kwam er een Nederlanders enthousiast naar me toe om over duiken te praten. Hij vroeg wanneer we waren aangekomen 'Gister natuurlijk!' 'Oh, maar dan mag je nog helemaal niet duiken, dat mag pas 24u na je vlucht' Oops. Verder hebben we nog een mooie foto aan het strand laten maken met een Tucan. Na een voldane dag en maag, besloten we nog even bij het RIU in het restaurant aan het strand te gaan eten, zonder armbandje. Daarna werden we met het RIU transport naar het tequila hotel gebracht en hebben we dat nog even bekeken onder het genot van een ijsje.

Maar toen... moesten we natuurlijk nog terug voor die foto!! Dus besloten we twee dagen later na ons werk terug te gaan zonder armbandje, langs de receptie. De jongen vroeg waar we waren 'Uh, op excursie, naar de Chichen Itza natuurlijk, duh..' Daarna zijn we nog even een theetje wezen drinken in het restaurant, waarna we 'm snel peerden.

Best leuk af en toe, dat ongeregelde gedoe in Mexico!

Abrazo de Mexico!