Adios Mexico.. Hello New York!

Het was aangebroken..

Vanochtend om 7 uur ging de wekker met het nummer 'Wish I could keep you much longer..' Natuurlijk waren de eerste tranen meteen al daar.

Na een laatste douche in de Poblado, de laatste dingetjes in mijn koffer gestopt te hebben en voor de laatste keer de deur achter mij dicht getrokken te hebben, kwamen mijn lieve amigos mij voor de laatste keer gedag zeggen en ook hier vloeiden matuurlijk de nodige tranen.

Met lood in mijn schoenen stapte ik in de auto van Isaac die mij samen met Sergio naar het vliegveld zou brengen.

Ruim op tijd (2,5 uur van tevoren) kwamen wij daar aan, met bagage van dik 32 kilo zwaar en een portemonnaie van dik 50 dollar lichter mocht ik dan door de douane, na een wederom emotioneel afscheid van mijn allerbeste maatje.

Eenmaal geboard en seated in het vliegtuig op weg naar NYC besefte ik pas echt dat het gebeurd was: dit was het, mijn stage zit erop. Maar stage is eigenlijk niet het goede woord. Ik heb een heel nieuw leven opgebouwd wat ik nu allemaal in de steek heb moeten laten. Met natuurlijk daarop de blik naar alle mooie herinneringen en gebeurtenissen en alle lieve amigos die ik heb mogen ontmoeten. Ik heb ontzettend veel geleerd deze afgelopen maanden, soms via de harde weg, maar 'that that doesn't kill you, can only make you stronger'.

Met voldoening en tevreden kijk ik terug op deze mooie maanden.

Wat heb ik een geluk gehad dat ik dit in mijn leven heb mogen meemaken. Wat heb ik een geluk gehad dat ik dit heb mogen beleven. Wat heb ik een geluk gehad dat ik zoveel heb mogen leren. Dit alles zal mij sterken in mijn verdere levensweg.

Mexico:

Bedankt voor alles wat ik heb mogen beleven.
Bedankt voor alles wat je me hebt gegeven.
Bedankt voor alles wat je me hebt geleerd.
Bedankt voor alles, ik zal je nooit vergeten..

En daarmee begint er meteen een nieuw avontuur: I just arrived in the city that never sleeps NEW YORK CITY!

Amerikanen zijn recht voor zijn raap, waar je enorm om kan en moet lachen. Zoals vanmiddag bijvoorbeeld toen er twee chagerijnige gasten uit het vliegtuig stapten, waarna de stewardess meedeelde dat ze maar snel een sigaretje moesten gaan roken.

Aangekomen in de aankomsthal moest ik wachten op mijn vervoer. Ondertussen zat er een Ierse/Amerikaan naast me die me meteen de hele plattegrond(helemaal verkeerd natuurlijk, want daarna bemoeide mister cowboy zich ermee dat central park helemaal niet tot 120th street loopt, maar tot 110th) en het hele metrostelsel van NY heeft uitgelegd, ideaal!

In een super shuttle ben ik naar mijn hotel 'Marrakech' gebracht na een dik half uur vertraging (het is niets anders vergeleken bij Mexico wat dat betreft, behalve dat de mensen hier wel keihard stressen als ze moeten wachten..)

Eenmaal aangekomen bij het hotel was de gang naar boven met een trap(!) zo smal dat mijn koffer er bijna niet tussen pastte. Nadat de vriendelijke receptiemeneer deze koffer wel eens even mee naar boven zou nemen kon ik inchecken en naar mijn kamer.

Direct heb ik mij dik aangekleed: WAT IS HET HIER RETEKOUD!! Ik bibber me een ongeluk, dát ben ik niet meer gewend.. Daarna heb ik mijn eerste rondje op Broadway gemaakt, waarna ik door één of andere Pauline direct als één of ander celeb model werd aangezien. En oh ja, ze kende mijn tas ook ergens van, welke ontwerper was dat ook alweer? (Primark Rotterdam, 9€) Ze was zelf escort geweest, daarna pornoster en had nog geluncht met Penelope Cruz. Bedankt voor de details. Oh en als ik me verveelde: room 217 Paulina. Ik zal het onthouden, welk kamernummer ook alweer?

Alleen reizen is wel heel leuk, je leert ontzettend snel mensen kennen en die Amerikanen boeit het al helemaal niets, die zeggen gewoon waar het op staat en die bemoeien zich overal mee.

Dat was nog maar dag één, of eigenlijk avond één.. Ik ben heel benieuwd wat de rest van deze dagen mij en ons gaan bregen. Morgen haal ik Jasper op op JFK en gaan we samen deze big apple doorboren..

Wordt vervolgd dus..

Gegroet vanuit NYC!