Mucha loca gente!

‘Mutsja loka gente’

‘Veel gekke mensen’

Hola amigos!

Akumal staat bekend om het geweldige witte strand met palmbomen, het helblauwe water en…. de reuzeschildpadden! Daar móét je dus geweest zijn met andere woorden en dus gingen wij op onze vrije dag in het kleine lokale busje, dezelfde als die van Tulum, op naar Akumal! Aangekomen, zwaar door elkaar geschud in het lokale vol locals volle busje, stapten wij uit: MIDDEN OP DE SNELWEG. Hm, is dit wel het Akumal dat wij bedoelden?! Maar voordat we het busje tegen konden houden, was hij alweer als sneeuw voor de zon verdwenen. Dan toch maar op onderzoek uit. Wij staken de brug over naar de andere kant van de highway. Na een kilometer lopen in de brandende zon kwamen we aan bij een uitgestorven dorpje. Propiedad privada oftewel privéterrein. Fijn. We konden geen kant op. Totdat we een poort zagen met ‘Hotel club’. We besloten ons voor te doen als domme toeristen en liepen de club in. Met bordjes naar rechts als: ‘kids club’ ‘restaurant’ en ‘toiletten’ liepen wij de andere kant van de rotonde op, waar we al snel een andere poort zagen: acces a la playa, toegang tot het strand, gevonden!

Eenmaal het strand bereikt, liepen we langs het water: ‘KIJK, DIE VIS!’ ‘KIJK, NOG MEER!’ En met onze mond open aan de kant van de zee stonden we te kijken naar zwermen met grote en kleine vissen die elkaar achterna zaten in het helblauwe water. Eén stap met je voeten in de zee en ze knabbelen je dode huidcellen eraf, net als in de spa, en dat voor maar 30 peso met de kleine hobbelbus, goedkoop alternatief zeg ik maar zo.

We zochten een plekje onder een palmboom in de schaduw, omdat we anders zeker zouden verbranden. Driftig gingen we op zoek naar reuzeschildpadden, maar die waren nergens te bekennen. We besloten niet weg te gaan voor we er minsten één gezien zouden hebben, daarna vielen we in slaap.

Rond een uurtje of half drie werden we langzaam en ontzettend lui wakker. Gezien onze belofte niet weg te gaan voor we een schildpad zouden spotten, besloten we toch maar op te staan om naar het informatiekioskje te lopen voor meer informatie over het zien van en het zwemmen met deze gevaartes. Wat ze ons uiteraard al voordat we aankwamen toeriepen: ‘Señoritas, excuse me, bonitas..’ zoals gewoonlijk. Tegenwoordig als ze me vragen ‘Where are you from?’ roep ik al ‘From hell’ zodat ze in ieder geval niet nog meer vragen gaan stellen.

Anyway, eigenlijk hadden we helemaal geen zin in deze mannetjes. Toen ze ons in het zicht kregen, zijn we maar weer accuut omgedraaid om weer met onze luie reet op het strand te belanden. Nu aan de andere kant. Nog geen twee minuten later stonden er wat Spanjaarden naast ons: ‘Ohnee heh, daar gaaaan we weer!’ En ja hoor, ook zij begonnen een praatje met ons te maken. En om niet meteen weer als een buitenaardse bitch over te komen, begon ik maar vrolijk mee te kletsen met deze meneren. Ze kwamen uit Madrid, waren hier met zes vrienden, de andere vier waren in de zee aan het snorkelen, de één was werkloos en de ander werkte bij een bank, ze zaten in het Riu Tequila en gingen morgen naar Cozumel, kort samengevat. Alleen het snorkelgedeelte interesseerde me wel dus ik vroeg of ze dat al eerder hadden gedaan, of ze hier al eerder waren geweest, wat ze dan precies zagen met snorkelen tot de vraag kwam: wil je zo met ons mee, dan kun je het met eigen ogen zien? Maar natuuuuuuuuurlijk! Dat laat ik me niet twee keer zeggen.

En dus kreeg ik flippers aan, een duikbril op en een snorkel in mijn mond en daar gingen we dan! Prachtige koraalriffen in alle vormen en kleuren. Tropische visjes: zwart met geel, felblauw, wit met geel, groot, klein, dik, dun, je kunt het zo gek niet verzinnen. Pikzwarte zee egels, ankers op de bodem van de oceaan begroeid met koraal, roggen: grijs, plat en enorm met een meter lange staart. En niet te vergeten natuurlijk: de reuzeschildpadden!! De man vertelde me dat ik onder water kon gaan en ook dat liet ik me geen twee keer zeggen, nog geen twintig centimeter onder mij zwom de schildpad met twee vissen aan zijn zij, in één woord: ongelooflijk! Na een uur ronddobberen in de oceaan, besloten we weer naar de kant te gaan, het werd tijd om terug te keren naar Playa. Na een onvergetelijke ervaring zijn we weer teruggehobbeld naar ons onderkomen, met een voldaan gevoel. En, we hebben de reuzeschildpadden gezien!

Ondertussen ben ik alweer twee weken aan het werk in mijn departement bars en restaurants en ook daar valt een hoop over te vertellen.

Elke dag begin ik in de lobby van Tucan. Als het mooi weer is, is er niets te doen, dan liggen alle mensen aan het zwembad of aan het strand, behalve de alcoholisten. Als het slecht weer is, heb je pech, dan zit de hele lobby bomvol en is iedereen ineens alcoholist. Een hoop mensen zijn altijd in voor een praatje en dat is natuurlijk erg gezellig, vooral als ze een glaasje op hebben.

Zo was er een Amerikaan uit Diana die een eigen resort beheerde. Samen met zijn vrouw wou hij een nieuw resort opstarten in Jamaica en niemand anders dan ik mocht dat resort gaan runnen. Na een foto en een akkoord was hij tevreden en liet hij me met rust.

Amerikanen, ze blijven leuk. Een groep Amerikanen was net gearriveerd en rustig liep ik met mijn dienblad een rondje langs de receptie. Een man die naast me liep heette ik van harte welkom en hij vroeg mij waar zijn kamer was: 1130. ‘Sir, dat is wel een heel eind lopen vanaf hier hoor met al die bagage die u bij u heeft.’ ‘Als ik u was, zou ik met de bellboys meegaan, die kunnen u zonder probleem met de golfkaar naar de kamer brengen!’ ‘Darling, wat een gewéldig idee!’ En na een zoen op mijn wang, ging de man op weg naar de bellboy. Waar je iemand al niet een plezier mee kunt doen.

Maar dat is nog lang niet alles. Na mijn avondeten ga ik namelijk aan het werk in de Italiaan. Of wat je werk kunt noemen. En in de Italiaan maak je ook elke dag wat mee..

Bijvoorbeeld met een groepje Japanners. Zij staan er om bekend dat ze overal foto’s van nemen en zo ook met hun avondje uit eten: hier kom ik binnen, hier ga ik zitten, hier krijg ik een glas wijn, hier krijg ik mijn eten, dit is mijn eten, hier neem ik mijn eerste hap. En zo ging het werkelijk, het was niet te geloven. Dan denk je dus dat Japanners achterlijk zijn. Proberend mijn lachen in te houden, keek ik de andere kant op naar een stelletje Nederlanders. Geloof het of niet, maar die waren hun eten aan het filmen! Wij zijn dus net zo achterlijk.

Na de Italiaan ga ik naar bar ‘La Plaza’ in het theater. Hier was een stel dat tegen mij zei: ‘Als je mij een biertje kunt brengen in één minuut, krijg je honderd pesos van me.’ ‘Meneer, ik kan het altijd proberen, maar u weet dat u in Mexico bent toch?!’ Als ik een bestelling doe, moet ik er soms namelijk meer dan vijftien minuten op wachten en dan gaat het alleen maar om twee glaasjes witte wijn. Mañana, mañana.. De mexicaanse minuutjes duren hier allemaal wat langer.

Een leuk departement, een vermoeiend departement. Nu de manager op vakantie is, was het volgende wat de vervangend manager aan mij vroeg: ‘Corazon, vertel eens, wat zijn eigenlijk je werktijden?’ Ook mijn vrije dagen weet hij niet en in de bar sta ik zelfs soms niet eens op de lijst. Ze doen hier maar wat en daarom doe ik ook maar wat. Als ik vind dat ik pauze heb, neem ik pauze en als ik vind dat ik drinken nodig heb, ga ik even wat drinken of even een pastaatje eten in de Italiaan. Als ik een week niet kom opdagen, hebben ze dat volgens mij niet eens door, maar nu ik ziek ben, heb ik toch maar even netjes opgebeld dat ik niet kom. Heel misschien missen ze me anders toch wel.

Abrazo y muchos besos maar weer!