Boda, salmonella y salida

‘Booda, salmonella ie salida’

‘Bruiloft, salmonella en vertrek’

Als vervolg op mijn laatste verhaal bekijken we even mijn eerste dag in bruiloften. Het was een zonnige decemberdag waarop Shinoosh en Mark in het huwelijksbootje traden. Op het strand was een canopy opgesteld met daarachter een denkbeeldige loper afgesloten door bamboepaaltjes met witte rozen en linten. Aan de linkerkant bevonden zich de gasten van de bruid, met vooraan de vader en moeder van de bruid. Zo aan de rechterkant hetzelfde voor de bruidegom. Het was een Perzisch-Ierse bruiloft gezien de afkomsten van de ‘novios’.

In het midden van de canopy stond een tafel met een spiegel (voor licht en verbreding in het leven van de bruid en bruidegom), honing (voor ‘the sweetness’ in hun leven), een schaal met fruit (voor de gezondheid), de koran (het geloof), een mandje goud (rijkdom), snoepjes (genieten) en een plat brood (geen honger hoeven lijden).

De betekenis van al deze voorwerpen stond geschreven op perkament papier wat ik mocht uitdelen aan de gasten. Gedurende de bruiloft had ik de taak gasten uit de buurt van het event te houden (een Amerikaan met richeltjes over zijn zwembroek en een snottebel aan zijn neus wil je toch liever niet op je trouwfoto’s hebben staan..).

Na de plechtigheid, zelf ook een paar traantjes weggepinkt, werd er een cocktailparty gehouden op het strand met veel champagne en aperitiefjes.
Om half zeven ging de gang dineren in het Steak House. In de tijd tussen het eind van de cocktailparty en de aanvang van het diner waren we druk in de weer met het omtoveren van het Steak House in een ware bruiloftsruimte, helemaal in het wit, terwijl de familie foto’s aan het maken was op het strand.

Het diner ving aan, alle gasten zaten keurig aan de genummerde tafels op hun eigen aangewezen plek te wachten tot het bruidspaar binnen zou komen. Gaby gaf mij de microfoon en zei: ‘Ga je gang, kondig ze maar aan!’ Euh… ‘Dames en heren, mag ik even uw aandacht, ik wil u graag voor de eerste keer voorstellen aan Mr. en Mrs. …………….! (Blablablablabla)’

De gasten kregen een zelf samengesteld menu voorgeschoteld met als hoofdgerecht gegrilde zalm. Gezien wij niets te doen hadden ondertussen, hebben wij zelf de zalm ook maar even geprobeerd.

Als toetje (je wilt niet weten wat dit in het Spaans betekent… Okee, okee, vagina!) , na een slideshow van jeugdfoto’s van het bruidspaar, was er natuurlijk de bruidstaart. Het crazy nichtje van de bruid liet eerst de bruidegom van haar het mes ontluiken. Zijn horloge was hij al kwijt, een aantal dollar en uiteindelijk had hij het voor elkaar en kon het bruidspaar samen de taart aansnijden.

Daarna kreeg ik de microfoon weer in mijn handen geduwd (‘Jij kon het zo goehoed!!’) om de vader/dochter en de moeder/zoon dans aan te kondigen, waarna ik ook nog de eerste dans van het bruidspaar als man en vrouw aan mocht kondigen.

Hiermede werd de dansvloer geopend en barstte het feest los, terwijl wij aan de zijkant bibberend toe stonden te kijken in het open Steak House. Toen ik aan het eind van de dag mijn warme bed in mocht duiken was ik daar dan ook meer dan blij mee.

Dinsdag stond ik netjes weer in mijn werkkleding op kantoor om drie uur ’s middags. Aan Wendy (de ‘jefa’ van Guest Services) vroeg ik of Lili er al was (assistent bruiloften). ‘Ella no esta alla, pero, lo siento mucho, no puedes ir a trabajar hasta terminas tus medicamentos…’ ‘Nee, die is er niet, maar, het spijt me heel erg, je mag niet komen werken tot de datum dat je je medicijnen niet meer hoeft in te nemen…’ HAHA, ze dacht dat salmonella meer dan besmettelijk was, omdat Puck haar had verteld dat zij in quarantaine moest toen ze salmonella had, omdat zij van het ergste stadium voorzien was. Goed verhaal, sterk moraal, dus tien dagen extra vrij!

Daar heb ik ook optimaal gebruik van gemaakt door heerlijk mijn dagen te besteden aan het strand. Ook heb ik in deze ‘vakantie’ de Chichen Itza bezocht, één van de zeven wereldwonderen. Hier heb ik een souvenir voor papa en mama gekocht (ik zeg niet wat het is hoor, want zij lezen dit ook!!). Anyway, ik vond het wel erg leuk, maar wist niet zeker of ik het wel echt wou kopen, dus in het Engels was ik aan het overleggen met Serg of ik het wel of niet zou kopen. De man vertelde me dat het geval me 600 pesos zou kostten. In het Spaans begon ik tegen hem aan te auwehoeren en tóén.. ‘OOOOOH, maar je spreekt SPAANS! Dan kost het je natuurlijk maar 300 pesos!’ Natuurlijk, duh! Voorzien van een leuk souvenir dus.
Ook de ‘Posada’ vond plaats na deze enerverende dag. Gezien het bijna vier uur reizen op de heenweg én nog vier uur reizen op de terugweg, kwamen we pas om tien uur op de ‘Posada’ aan.

Wat is de ‘Posada’ eigenlijk? De ‘Posada’ is het personeelsfeest voor álle werknemers van het hotel, zij krijgen allemaal een pas mee, waarop ze nog een extra persoon mee mogen nemen om hen te vergezellen. Er werken zo’n 750 mensen in het hotel… En daarom hadden ze de school in PlayaCar afgehuurd, hier een buffet opgebouwd, een dansvloer inclusief podium voor de liveband en een apart gedeelte voor de ‘Jefes’ ‘Bazen’. Doodleuk gingen we hier tussen zitten en van allemaal kregen we een grote glimlach en een ‘Hola!’, weer goed geregeld met extra service en bediening.

Helaas moest ik na tien dagen ook weer aan het werk. Nog twee bruiloften heb ik mogen bijwonen. De eerstvolgende bruiloft was van Stephen en Janice. Zij hadden geen gasten uitgenodigd, geen poespas, alleen trouwen en niets meer. Toen Stephen dan ook het prieeltje kwam bekijken voor hij zijn bruid mocht bewonderen vroeg ik hem: ‘How are you, are you ready?’ ‘Yeah, what the hell!’ Dat antwoord had ik niet verwacht. Ondertussen was er een andere gast erg gefascineerd door de bloemstukken waar het prieeltje van voorzien was. Met een grote lens liggend, zittend en hurkend, was hij er foto’s van aan het maken. ‘I think he is fascinated by your chosen decoration!’ ‘Yeah, what the hell, it’s only flowers!’ Die man boeide het dus helemaal niets, alleen dat Janice zijn vrouw zou worden, mooie gedachte.

De andere bruiloft die ik heb mee mogen maken vond plaats op 29 December tussen Gigi en Roberts met hen drie kinderen. De jongste mocht de ringen dragen, de middelste mocht zijn moeder naar het altaar brengen en de oudste was getuige. Een rustige bruiloft, met als einde een diner in de Italiaan. Deze bruid en bruidegom hadden een bloedtest laten doen door de dokter. Dit is een gewoonte in Mexico, dat als één van het paar een ziekte heeft als bijvoorbeeld AIDS, de ander ermee akkoord gaat hiermee samen door het leven te gaan.

Ondertussen was het natuurlijk ook nog Kerst. Hier heb ik helaas niet veel van meegekregen, gezien ik alle dagen moest werken. Wel zijn we nog lekker uit eten geweest bij ‘Babes’. Geloof het of niet maar ze hadden ‘Chicken Satay’ op de kaart staan! Voor het eerst in vijf maanden had ik een restaurant gevonden waar ze saté hadden! Dat moest ik natuurlijk als voorgerecht even uitproberen. Teleurgesteld zat ik later aan de kipstokjes met opgewarmde pindakaas. De noodleschotel als hoofdgerecht heeft gelukkig een hele hoop goedgemaakt.

In bruiloften was geen werk meer en daarom hebben ze me in de kiosk gestopt van de Guest Services samen met Saskia. Op de desk van de kiosk staat een klein computertje met bewegende beelden van het hotel. Op een gegeven moment kwam de submanager op het schermpje afgestormd en begon hij in het Brits Engels, ondertussen op het scherm drukkend: ‘What’s the matter? It doesn’t work! The last time I did this it did not work either!’ ‘Señor, het is geen touchscreen.. ‘ Toen we dit verhaal later in de office vertelden, kregen we ook nog te horen dat hij zelf die schermen had aangeschaft, ik kwam níét meer bij!

Nu ik dit verhaal aan het schrijven ben, realiseer ik me dat dit mijn laatste donderdagmiddag in Mexico, Playa Del Carmen is. Vandaag over een week zit ik in het vliegtuig naar New York. De tijd gaat nu ontzettend snel en met een dubbel gevoel kijk ik tegen mijn vertrek aan. Natuurlijk heb ik ontzettend veel zin om terug te gaan naar Nederland:

- Weer auto rijden! (Als Geert niet stiekem hem al gepeerd is voor ik ben opgestaan..)
- Paprika chips eten
- Wcpapier in het toilet gooien en niet elke keer met een stanklucht om je heen een plasje plegen
- Water uit de kraan drinken
- Een rondje lopen met de hond zonder in zweten uit te barsten
- Andijviestamppot
- Voor de telivisie zappen
- Drinken uit de koelkast halen
- Een broodje smeren op het aanrecht
- Fietsen (niet in de sneeuw hoor!)
- Draadloos internet dat gewoon werkt als je het opstart
- Weer normaal smsjes kunnen ontvangen van iedereen
- Niet te vergeten: alle lieve familie en vrienden weer zien!

En ga zo nog maar even door..

Ook vind ik het moeilijk hier weg te gaan. Ik heb hier een leven opgebouwd met vrienden, vrijetijdsbestedingen (lees: bruin worden en cocktails drinken), een totaal ander leven dan in Nederland en er zijn zeker ook heel veel dingen die ik hier ga missen:

- Het strand zeker op nummer één!
- Blue Parrot en Coco Bongo met altijd gratis entree en open bar
- Enchiladas bij de Nativo
- Cenote drinken bij de Nativo
- Alambres con Pollo y Queso (met kip en kaas)
- Avenida Juarez, lekker shoppen
- Doritos 3D in het winkeltje hier tegenover
- Plaza ‘Las Americas’
- En alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen!

‘Falta un dia de trabajo, unos dias de fiesta y de la playa y esta, me voy!’ ‘Eén werkdag blijft er over, enkele dagen feest en strand en dat is het, ik vertrek!’

Ik zie jullie over twee weken!