Mi dia el mas horrible hasta ahora

‘Mie diaa el mas orrible asta ahora’

‘Mijn meest verschrikkelijke dag tot nu toe’

‘Puck, puck, luister: Daniël belde mij net in de lobby, ik moet naar Nelly!!’ ‘Nee hè, we zijn keihard genaaid’ ‘I know!’ ‘Wat zal ik zeggen?’ ‘Gewoon dat we later zijn gegaan en dat de assistente ons toestemming had gegeven?’ ‘Ja, laat ik dat maar doen’ ‘Nou, fingers crossed, ik kom zo wel even verslag doen!’

En daar ging ik dan, zeven kleuren scheet ik in mijn broek, op weg naar Nelly, hoofd ‘Capacitacion’. Jullie vragen je vast af waarom:

Op een dag kwamen wij thuis van werk en zagen wij een briefje op onze deur geplakt met een stukje tape. Dit briefje was een oproep voor alle stagiaires van het hotel om mee te helpen het strand schoon te gaan maken. Puck en ik vonden het wel een goed idee om dit te gaan doen, het betekende namelijk van acht uur ’s morgens tot twaalf uur ’s middags het strand schoonmaken en de rest van de dag vrij! Beter kan niet toch?! Dus wij besloten ons op te geven. Tot….. we ons bedachten en het toch maar niet gingen doen: acht uur is namelijk best heel vroeg als je tot elf uur moet werken, uhum.
Dus zaten wij die zaterdag om half negen aan de donuts en melk met cornflakes toen Nelly naar ons toe kwam: ‘En, zijn jullie er klaar voor? Gaan jullie mee?’ ‘Uh, nee?!’ Dus gingen wij om negen uur weer met de bus terug om daarna weer lekker ons bed in te duiken.

Langzaam wakker wordend en nog even kletsend in bed borrelde een geniaal idee in ons op: ‘Beter zeggen we dat we ook gewoon zijn gegaan, die lui communiceren toch niet met elkaar!’ ‘Ja, beter nemen wij vandaag dan ook vrij, daar komen ze toch nooit achter!’ En zo was het plan geboren.

Om zeker te weten dat we niet gesnapt zouden worden, gingen wij om drie uur naar het hotel, wat eigenlijk onze normale werktijd zou zijn. Snel zochten wij de manager van bars en restaurants maar die was vrij dus gingen we op zoek naar zijn assistente. Glashard vertelden we haar dat we het strand hadden schoongemaakt en beïndigden we onze conversatie met: ‘Moeten we nog werken vandaag?’ ‘Nee, alleen als je zin hebt mag je komen!’ Niet dus.

En zo was het ineens vier dagen later. Ik was aan het werk in de lobby van Tucan toen ineens de telefoon ging voor mij: ‘Habla Daniël!’ ‘Ok, gracias’ Of ik alsjeblieft even naar Nelly van ‘Capacitacion’ wilde gaan. In paniek rende ik eerst naar de lobby van Quetzal waar Puck aan het werk was, even ons verhaal kloppend maken, waarna ik met het zweet in mijn handen naar het kleine kantoortje liep.

Eenmaal binnen eerst het schijnheilige: ‘Buenas tardes, como estas?’ Ja, vertel me maar meteen wat er aan de hand is dan.
En zo was het ineens drie dagen later, even terug in de tijd. Rustig zat ik aan mijn schoolverslagen te werken en ondertussen te auwehoeren met Stef. De deur ging open, huh, hij zat toch op slot?! Twee nieuwe chileense kamergenootjes kwamen de kamer in: ‘Ohneeeeeeeeeeeee, nóg meer mensen?! Dit ga je niet meeeeeeeeeenen!!’ Zonder ons ook maar een blik waardig te gunnen, pakten ze hun koffers uit en verdwenen weer als sneeuw voor de zon. Hun namen? Geen idee. Later in de nacht kwamen ze thuis en deden doodleuk alle lichten aan, je snapt dat ik hier niet blij mee was zachtgezegd..

En daar was Nelly weer. Driftig vertelde ze mij dat ik verdorie de kamer netjes moest opruimen en schoonmaken en dat ik geen spullen op mijn bed mocht hebben. Pardon?! Toen ik hier aankwam was het één grote zwijnenstal en nu moet ik ineens mijn spullen gaan opruimen en alles piekfijn schoon houden? In die zeven weken, heb ik dit nog niet eerder gehoord. Zij hebben niet eens de moeite genomen mij van een schone, nette kamer te voorzien. En toen bedacht ik me ineens iets: de chilenen waren die middag aan het poetsen, vlak voordat ik naar mijn werk ging, AHA! Keihard genaaid waren we dus wel, alleen niet vanwege het strand, pfiew. Zo zat ook Puck nog geen vijf minuten later in het kantoortje, met dezelfde preek.

Alsof dat nog niet het ergste was. Rustig liep ik terug naar de lobby. Ik wou mijn telefoon pakken om te kijken hoe laat het was, gezien ik geen sieraden mag dragen in dit departement. Ik voelde in mijn zak: weg telefoon. Natuurlijk, dat kan er ook nog wel eens bij. Hij was uit mijn zak gegleden in de bus, dat moest wel, want daar had ik hem nog op stil gezet en ik was nog geen uur op mijn werk. Toen de bus arriveerde was de buschauffeur al driftig op zoek, maar nada te vinden.

Zonder telefoon, met twee poetschilenen op de kamer en een boze Nelly was deze dag compleet geruïneerd. Nou maar hopen dat het strandverhaal hen nooit bereikt..