Nuevo departemento, hablas muy bien y showtime'

‘Noeëvo departemento, hablas moei bjen ie showtime’

‘Nieuw departement, je spreekt erg goed en showtime’

Op een dag kwam mevrouw ‘Capitacion’ naar mij toe om mij te vertellen dat ik mijn kleren voor mijn nieuwe afdeling alvast kon komen ophalen, morgen, voor werktijd. En dus stond ik braaf om een paar minuten voor twaalf voor de gesloten deur, niemand te bekennen. Ohja, ik ben in Mexico, vergeten! Met andere woorden, niemand houd zich hier aan zijn of haar afspraken en dus pas ik me daar gewoon aan aan. Met andere woorden, op mijn eerste dag in mijn nieuwe departement stond ik ’s morgens wederom voor de deur om mijn kleren op te halen. Ik wist nog nada en moest eerst naar de office van bares y restaurantes om met mijn chef te praten en hem te vertellen dat ik vandaag zou beginnen. Van zijn assistente kreeg ik een briefje mee om mijn nieuwe kleren op te halen bij de ‘roperia’. Mijn werktijden zijn elke dag van drie tot elf, mijn vrije dagen op maandag en vrijdag, dat kreeg ik te horen. Als ik een hele week niet was komen opdagen, had volgens mij niemand dat door gehad.

Vastbesloten mij wél aan de afspraken te houden, stond ik netjes om drie uur voor de office. Ik werd naar de lobby van Tucan gestuurd en gezien mijn ervaringen lieten ze me ook meteen maar alleen met de barman, want ik wist hoe ik een dienblad moest vasthouden dus dan komt meteen alles goed. Na twee uurtjes in de lobby kwam Alberto me ophalen, de onderchef. Hij gaf me een rondleiding door alle restaurants en barren in het hotel en stelde mij aan iedereen voor: een stuk of drie Juans, twee Mauricio’s, vier Julio’s en ga zo nog maar even door. Ik ben blij dat we hier allemaal een naambadge moeten dragen, want dat ging ik natuurlijk never onthouden. Na de rondleiding mocht ik gaan eten en ik moest mij een halfuur later melden in de Italiaan.

De hele Italiaan wordt gerund door mannen, ik stond in het middelpunt van de belangstelling en ineens wou iedereen Nederlands leren, uhuh. Bijdehand als ik was, wou ik dan natuurlijk in ruil daarvoor Maya leren en om de paar minuten stond er dan ook weer een chico voor me met een nieuw woord of nieuwe zin. Als hostess mocht ik die avond de gasten ontvangen, naar hun tafel begeleiden, servetten op hun schoot leggen en de kaart open, op de taal van de gast, aanbieden. Ze hebben alleen geen Italiaans vertaalde kaart, que mal!! Eenmaal alle gasten geplaatst, stond ik alleen maar mooi te zijn met mijn tandpasta smile op mijn face geplakt. De chef signaleerde dat en een minuut later stond ik zeker een halfuur lang te kijken hoe hij verschillende figuurtjes maakte van de servetten op de tafels, net zo boring. Toen kwam de opperchef nog even kletsen en hij vroeg of ik in Mexico wou gaan wonen, alsjeblieft zeg, echt niet. Hij ook niet. Hij wou naar Cuba, want hij had een hele mooie vrouw uit Cuba. Ik vroeg hem waarom hij dan in Cuba wou gaan wonen en als antwoord kreeg ik: 'Voor de vrouwen!' 'Maar je bent toch getrouwd?!' 'Ja, je weet toch dat alle mannen ontrouw zijn.' Ahah, zo werkt dat hier.

Later op de avond mocht ik bij alle tafels het water bijvullen, tot dat ik om half tien naar bar ‘La Plaza’ moest in het theater, waar spectaculaire shows georganiseerd worden zoals ‘Boogie night’ en ‘Las Vegas’.

Samen met Micaela stond ik in ‘Estacion cinco’: een gedeelte van het theater waar wij de drankjes behoorden te serveren. Gewapend met een dienblad, pen en papier en een poetsdoekje(?!) baande ik mij een weg door de swingende, dronken gasten. Amper verstaand wat de gasten mij vertelden: tequila met grenadine, panters punch, adelita en ga zo nog maar even door, krabbelde ik op de gok maar wat op mijn blaadje. Het motto van de meeste gasten: als er maar alcohol in zit, zo ook het motto van de meeste werknemers. Het is net de Vossenberg.

En zo verliep mijn eerste dag uitermate goed. Mijn tweede dag zag er hetzelfde uit, maar mijn derde dag wordt anders. Op mijn tweede dag verzamelden zich namelijk alle supervisors en chefs rondom mij. Ze vonden dat ik mijn werk uitstekend deed en ze besloten mij vanaf drie uur al in de Italiaan te droppen om alle ins en outs over dat restaurant te leren kennen: voorbereiding, uitvoering en de afsluiting blijf ik wel voldoen in bar ‘La Plaza’. Maar met twee dagen werken, 190 pesos en 3 dollar fooi in mijn rokzak, wordt ik heel misschien nog wel stinkend rijk hier.

Vrije dag, let's do something fun! En dus besloot ik met Stef naar Cozumel te gaan: hét eiland waar je geweest moet zijn, halfuurtje van Playa met de ferry. Om elf uur stonden we klaar om aan boord te gaan, nog even een fotootje aan de kade.. NOT! Mijn camera was vastbesloten niet meer aan te gaan en gezien Stef haar oplader is vergeten thuis werd het een tripje zonder camera. ZONDER CAMERA?! NO WAY DUDE, IK ZIT HIER NOG VIER MAANDEN, DAT GA IK ECHT NIET VOLHOUDEN ZONDER CAMERA! Eenmaal aan wal driftig op zoek naar een centro commercial dan maar.Eenmaal gevonden, hadden ze wel de camera maar niet het geheugenkaartje, je ziet: het blijft Mexico natuurlijk. Dan maar weer verder op zoek en dit is Cozumel, dus twee keer scheepsrecht en met mijn nieuwe knalroze camera in de pocket kan ik weer een paar maanden vooruit, dag fooi!

Cozumel viel zwaar tegen, het dorpje waar je aan komt met de ferry is geweldig: plazas, fiestas en dezelfde irritante mannetjes met hun 'senoritas' als in Playa. Als je ook maar één stap buiten dit dorpje zet, bevind je je a la minute in de middle of fuckin' nada. Je begrijpt dus wel dat we snel waren uitgekeken en met als enige souvenir, mijn nieuwe camera, stapten we weer op de ferry terug om de rest van de dag te vertoeven op ons vertrouwde strandje in Playa: één keer en nooit weer, zo wisten we in elk geval waar die gebouwen aan de overkant nou precies stonden en wat zich nou precies aan die overkant bevindt, je moet er een keer geweest zijn.

Vooralsnog weer een enerverende week en zo nog drie voor de boeg in restaurant en bar!

Adios y hasta luego!