'Cine, flores, Karl y sus amigos y mis planes'

‘Siene, flores, Karl ie soes amigos ie mies planes'

‘Bioscoop, bloemen, Karl en zijn vrienden en mijn plannen’

Aandachtig zat ik op de wc van de bioscoop hetgeen te bestuderen wat voor mij hing. Het zag er een beetje vreemd uit: blauw met geel met een koala als afbeelding erop geplakt. Ik had geen flauw idee wat het behoorde te zijn. Allerlei rare scenes kwamen in mijn hoofd op, zoals het dienstdoende als houder voor je drinken en popcorn of als uitklapbare spiegel zodat je ondertussen je make-up bij kan werken voor je date die buiten op je staat te wachten of als reddingsvest voor het geval je door de wc zakt. Waar het echt voor diende had ik nooit kunnen bedenken. Eenmaal aan de andere kant van de deur hing de beschrijving van de ‘koala’. Toch een beetje nieuwschierig begon ik de beschrijving te bestuderen en wat bleek: dit was een toilet voor moeders met kinderen. Maar dan wist ik nog steeds niet waar dat blauwe met gele ‘ding’ voor diende. Een stukje verder stonden gelukkig plaatjes wat mij een hoop op weg hielp. Het toilet was dus voor moeders met kinderen en het blauwe met gele ‘ding’, je kent toch wel die winkelwagentjes met zo’n uitklapbaar stoeltje binnenin voor je kind?, nou dat was het blauwe met gele ding. Exact hetzelfde systeem. Dus als je nodig moet plassen hang je gewoon je kind aan de deur, handig toch? Weet je zeker dat ‘ie niet wegloopt.

Anyway, ik ben dus naar de Mexicaanse bioscoop geweest. Geen spektakel hoor, gewoon hetzelfde als bij ons. Behalve dat de film deels Spaans deels Engels is en ze geen Nederlandse ondertiteling kennen, niet dat ik dat had verwacht hoor. De film ‘Fuego’ boeide mij dan ook uitermate en voor ik het wist was de popcorn achter de kiezen, de anderhalve liter cola door de keel en de film afgelopen.

‘Klop, klop’ ‘One sec!’ Half aangekleed, bijna klaar voor mijn werk, opende ik de deur in mijn nog loszittende rokje met de kraag van mijn blouse omhoog als een ware wannabe cool kakker en zo ontving ik de señor voor onze deur. Met een enorme glazen bol vol met prachtige roze en paarse bloemen, van rozen tot margrieten opgevuld met een beetje groenvoer, vroeg onze señor of hier ene ‘Lotte’ woonde. Het duurde even voor het tot me doordrong, maar deze enorme prachtige bos, was die echt voor mij? Verdwaasd zette ik mijn handtekening op de plek waar eigenlijk de datum neergezet moest worden en ik verloste de señor van de bloemen. Naar de brief hoefde ik niet lang te zoeken, die lag midden in het zicht, met een mooi afgebrand randje erlangs. Wat een charmeurs, die Mexicanen, ik zal jullie de details besparen.

‘KEREL, WE ZITTEN MIDDENIN KARL!’ ‘I KNOW!’ ‘WE GAAN ERAAN!’ ‘I KNOW!’ ‘KIJK, DAAR ZIJN IGOR EN JULIA OOK AL’ ‘I KNOW!’ ‘WE GAAN ERAAN!’ ‘I KNOW!’ Zo zaten Puck en ik gillend achter de laptop om zeker een uurtje of één middernacht. Het was mijn vrije dag en ik was nog even heerlijk aan het genieten van de laatste paar minuten vrij voordat ik zou gaan slapen toen Puck terug kwam van haar werk met het volgende nieuws: de volgende zeker drie dagen komt Karl ons opzoeken! Dit betekent: regen, wind, onweer en oerbuien waarbij de palmbladeren de grond bijna raken. Karl is een tropische storm. En niet alleen Karl is van de partij, ook Igor en Julia zijn uitgenodigd op het feestje. Zij zijn onderweg: zij bevinden zich nog op de oceaan, maar als zij aan land komen blijft het niet alleen bij regen en een beetje wind, zij zijn namelijk geen tropische stormen maar ware heftige orkanen van categorie vijf, de meest erge die je je maar kunt bedenken. De verwachting is dat zij via Puerto Rico richting Miami zullen gaan, maar als zij Independence Day in Mexico leuker vinden, kan het maar zo zijn dat zij van gedachten veranderen en Karl al eerder zullen ontmoeten dan gepland. Ik hou me vast aan mijn stapelbed op advies van mama.

Verder natuurlijk nog even een vervolg op mijn vorige dramatische verhaal over nog een extra week receptie. Mijn contactpersoon was gelukkig, na vier dagen en anderhalf uur gewacht te hebben, representatief. Tijd voor een hartig woordje dus. Na mijn verhaal gedaan te hebben, barstte meneer uit in een waterval van woorden: mijn hoofd receptie had namelijk gewoon keiharde pech en kon de stront inzakken was waar het op neerkwam. Hij had namelijk gewoon in het bestand kunnen kijken wanneer ik zou gaan wisselen van afdeling, uhuh, communicatie? Gebeurd is gebeurd en deze week blijf ik dus gewoon lekker in receptie. Maar mijn schema is daarmee natuurlijk wel aangepast en daar komt wederom mijn aangepaste pretpakket vanaf nu:

- 1 week receptie extra in Tucan
- 4 weken Restaurantes/Bares
- 3 weken Cocina (Jaja, ik word kokkin!)
- 4 weken Animatie
- 4 weken Bruiloften

Wat betekent dat op twee januari mijn laaste werkdag is, denk ik. Dit ga ik even goed van tevoren communiceren via de e-mail, briefpapier, persoonlijk bericht, telefoon, sms en alle andere mogelijke manieren om te voorkomen dat ik niet ineens nog één week alsjeblieft extra moet werken. Daarna mag ik hier nog een week verblijven voor ik een schop onder mijn billen krijg en zo a la minute in Amsterdam beland.

Dia de independencia! Dat was het ook nog eens afgelopen 15 september. De dag dat Mexico al 200 jaar afhankelijk is van Spanje: grande fiesta! Dat werd al een paar dagen door de gangen geroepen en dan ook iedereen, maar ook écht íédereen was van de partij op deze dag. Dressed up as always begaven wij ons op weg naar 'la plaza' waar het allemaal zou gaan plaatsvinden. Tussengewurmd tussen de Mexicanen, die overigens allemaal zo ongeveer 2 koppen kleiner zijn dan wij, stonden we te luisteren naar de speech. Erg handig dat zij allemaal kleiner zijn, zo konden wij alles mooi duidelijk zien. Viva Mexico, keer een stuk of 100, werd luid geroepen aan het eind van de speech en uiteraard herhaald door de gehele menigte die zich op 'la plaza' had verzameld. Het leek net een natie, een rilling liep over mijn rug toen de man ook nog eens een hand voor zijn borst hield en iedereen dit nadeed. Dat kwam me wel een beetje bekend voor.

Na deze speech barstte het spektakel los en genietend van de Mexicaanse Frans Bauer en Gerard Joling stonden wij te kijken naar de menigte en het podium vol dansende en swingende mexicaantjes. Na drie liedjes, met allemaal dezelfde toon en melodie, besloten we dat het mooi was geweest en gingen we naar calle 12 om het feest voor te zetten. Zó veel mensen had ik er nog nooit gezien, ongelooflijk! Vermexicaanst als maar kon gingen we los op 'nacho y pancho' of hoe ze ook mogen heten. Het was in ieder geval weer een geslaagde avond.

Nu we er toch in zitten dan ook maar een Mexicaanse abrazo, pinche pendego! Oftewel, een knuffel motherfucking klootzak! Ik leer alleen maar slechte dingen geloof ik, net zoals wij altijd iedereen 'neuken in de keuken' en 'lul' leren. Maar ik mag niet klagen, kan altijd van pas komen natuurlijk!