Gato, correo electrónico, ultimo y primero

‘Gato, korreo elektroniko, ultiemo y priemero?!’

‘Kat, e-mailadres, laatste en eerste?!’

HAHAHAHAHA, dit is toch niet te geloven?! Artuuuuuro, niet lachen, ze staat nog in de lobby, dat kun je echt niet maken man! En doe dat blikje even snel weg, anders weet ze vast en zeker dat het daarom gaat.

Wat is hier nou weer aan de hand?! Nou dat zal ik je met alle plezier vertellen.

Op een dag kwam er een Nederlands stel uitchecken. Niks aan de hand, check out pas meegegeven en voilá: dat was het. Met een gerust hart konden zij om half drie de bus instappen die hen zou komen ophalen. Of nou ja, gerust, niet helemaal. Ineens kwam de vrouw bijna over de toeren naar de receptie toe, naar mij natuurlijk, want ik spreek Nederlands, dat is lekker makkelijk. Ze had een blikje in haar handen, ik had géén idee wat het was, vast iets voor onderweg in het vliegtuig dacht ik nog. Aarzelend begon ze haar verhaal: ‘Ik ben hier op vakantie geweest, maar zoals je weet gaan wij zo naar huis. Altijd als we ergens heen gingen zag ik van die magere, uitgehongerde katten, zo zielig! Toen heb ik besloten een paar van deze blikjes te kopen, voor het geval ik ze onderweg tegen zou komen. Nu ga ik naar huis en heb ik nog één blikje over. Het is misschien een gekke vraag, maar…. Zou jij deze alsjeblieft aan een uitgehongerd, klein, mager, dun katje willen geven?!’ Nou, probeer dan maar eens je lachen in te houden en te zeggen: ‘Maar natuurlijk, geen probleem, ga ik doen!’ De vrouw had zich nog niet omgedraaid en het verhaal hikkend herhalend in het Spaans voor Arturo deed ons beiden gieren, nog harder dan gieren van het lachen.

Om acht uur was ik klaar met werken en driftig ging ik, onderweg naar de Centro Maya (supermarkt) op zoek naar een dun, uitgehongerd, mager katje. Ik wou echt zo snel mogelijk van dat blikje af. Als je iets specifiek zoekt, vind je het natuurlijk niet, het katje bleef dus ook uit. Tot we thuiskwamen en er een zwart wit mager katje praktisch voor onze deur in de bosjes zat. Samen met Stef hebben we het blikje in razend tempo opengemaakt, voordat de kat zich zou bedenken en zou vluchten, mij achterlatend met het stinkende blikje kattenvoer. Gelukkig zat hij er nog toen wij weer buiten kwamen. Hij? Zij? We besloten dat ‘het’ een naam moest hebben. ‘Is het nou een hij of een zij?’ ‘Whatever’ ‘Ja, laten we het ‘whatever’ noemen!’ En tevreden stond Whatever te eten van zijn/haar welverdiende blikje kattenvoer. De goede daad die je elke dag zeker eens behoort te doen, was voor deze dag ook weer mooi afgesloten.

Maar niet alleen dit was heel erg grappig. Aan het eind van de dag is het namelijk gebruikelijk om informatie van de zogenoemde cardexen in te voeren in ons systeem. De cardexen zijn de check-in formulieren die de gasten invullen bij aankomst met informatie van hun nationaliteit tot aan telefoonnummer. De raarste dingen kom je tegen. Een aantal voorbeelden op een rij.

Over nationaliteiten gesproken: Amerikaans, Engels, Nederlands, Chileens, Argentijns, Spaans, Black, White?! Huh, ja, er zijn serieus mensen die bij nationaliteit ‘Black’ en ‘White’ invullen. Dit hoeven wij gelukkig niet in te voeren in het systeem, maar wat wel ingevoerd moet worden zijn de geboortedata. Op het moment dat je deze invoert, zie je ook direct de leeftijd van de gast verschijnen. Ik voerde een datum in en schrok me helemaal kapot toen er ineens een keihard geluid uit de computer kwam, wat bleek, de gast was jarig vandaag. Leuke bijkomstigheid. De leeftijd van 63 verscheen voor mijn neus en een paar regels later moest ik het e-mailadres van deze gast invullen: ggmotorbabe50, uhuh. Ook rocker4life met de leeftijd van 84 vervult nog levendig zijn vakantie.

Mi ultimo dia en recepcion. Mijn laatste dag op de receptie: dat was het dan! Dat dacht ik in ieder geval tot ik vandaag op mijn werk kwam en ik het nieuwe rooster zag hangen, met mijn naam en nieuwe werktijden dikgedrukt onder aan het blaadje. ‘Gloria?! Ik ben even naar Alejandro hoor..’ En daar ging ik dan: ‘Como estas?! Bien?’ ‘No, es que voy a cambiar en restaurantes mañana y estoy en el nuevo horario.’ ‘ScheiBe’ ‘Ja, scheiBe ja..’ Of ik alsjeblieft nog een weekje in receptie kon blijven en aangezien de baas boven baas er ook naast stond heb ik maar toegestemd, weer een goede daad en goede indruk, ik stroom er langzamerhand van over.. Dus nog een weekje in Tucan enveloppen maken, check-ins en check-outs doen, telefoontjes aannemen, sleutels maken en ga zo nog maar even door. Je kunt nog geen zandkasteel op die Mexicanen bouwen, van communicatie hebben zij geen kaas gegeten, zouden ze eens moeten doen voor de verandering.

Mi primero dia en restaurantes wordt dus volgende week maandag, als ik in de tussentijd mijn contactpersoon kan bereiken, die al een paar dagen in Paraiso Beach zit. Mañana, mañana, toch?! Maak je toch niet zo druk, helaas geen roosvicee binnen handbereik, komt het dan wel goed schatje? Nou, eerst zien dan geloven, ik blijf toch nog lekker een nuchtere Hollander!

Hasta pronto!