Dinero, pedo, descanso y caballero

‘Dieniroo, pedo, deskansoo y cabajeroo’

‘Geld, dronken, ik ben vrij en mannen’ (Leuke combinatie, het verband is alleen anders hoor!)

Het is heel moeilijk om iets anders te verzinnen dan ‘Hola’, ‘Buenos dias’ en ‘Buenas tardes’ hoewel we ‘Buenas noches’ nog niet hebben gehad, maar het is hier geen avond momenteel dus dat wordt een beetje lastig. Laten we het gewoon eens een keer lekker doen zoals veel van onze gasten: Hiya, how are you?!

I’m fine sir, thank you, how are you?!

Nu we het toch over gasten hebben, weer een paar leuke belevenissen met hen op een rijtje.

Op een dag kwam er een stel van in de hooguit vijftig naar mij toe. Zij wouden graag pinnen. Dit is mogelijk in het hotel, maar onze ATM automaat geeft alleen maar dollars. Deze kunnen weer gewisseld worden bij de receptie in pesos indien gewenst. Zelfverzekerd liepen de gasten, na mij gevraagd te hebben waar deze automaten zich dan bevonden, de hoek om. Met het schaamrot op zijn wangen kwam de Deutsche man terug naar de receptie. Wederom vroeg ik hem waarmee ik hem kon helpen: of ik alsjeblieft even mee wou lopen naar de ATM, vijf minuutjes. Geen probleem, klant is koning, dus beende ik met grote stappen achter de man aan. Drie stappen later stonden we voor de ATM, hij snapte er niets van. Ik vroeg hem wáár hij dan precies iets niet van snapte, want zonder die informatie kon ik hem natuurlijk niet helpen. Ontwikkeld als wij Nederlanders zijn onze buren des te minder. De man kon geen Engels en snapte geen hol van wat de automaat van hem wilde. Toen het apparaat aangaf wat de wisselkoers was, zei hij dat hij niet maar 14,27 pesos wou. Je snapt natuurlijk dat het ietsjepietse langer duurde dan de vijf minuten waar hij om gevraagd had. Uiteindelijk ging het stel tevreden met een handvol dollars op stap. Wat een voldoening haal ik toch uit mijn werk.

Onder mijn wandelingetje terug naar de receptie zei ik vriendelijk gedag tegen een stel dat ik tegenkwam. Zij keken mij aan alsof ze een beroemdheid zagen, ik werd een beetje bang. Met een blik van herkenning en vreugde zeiden zij tegen mij: ‘Hi, you checked us in, remember?!’ ‘Uhuuuuuuuuh, sure!’ Met net zo’n blik van herkenning en vreugde keek ik hen nogmaals in de ogen. Alleen de mijne was een ietsjepietsje beetje nep. Het is niet dat ik helemaal geen idee meer had wie deze mensen waren, maar ik onthou ook niet precies wie ik wel en niet incheck. Als ik dat moet gaan doen, zit ik hier volgend jaar nog!

Chilenen, allesbehalve ons buurland, laten we het daar eens over hebben. Volgens mij kun je er met gemak een boek over schrijven. Ze vragen je de oren van je hoofd voordat je überhaupt íets hebt kunnen uitleggen over het hotel: ‘Hebben jullie ook roomservice?’ ‘Babysitters?’ ‘Waar kunnen we eten?’ Meneer, ik ga u zo meer informatie over het hotel geven. ‘En hoe zit het met de kamer?’ ‘Hebben we zeezicht?’ ‘Is er ook een minibar aanwezig?’ ‘Kost dat extra geld?’ Meneer, nogmaals, ik ga u zo meer informatie over het hotel geven. Volgens mij zijn ze echt bang dat ze niet het uiterste uit hun vakantie kunnen halen. Als je ze namelijk uit wilt leggen hoe ze hun welkomstformulier in moeten vullen, trekken ze letterlijk je pen uit je handen om tijd te kunnen besparen aan ‘onzin’.

Zoals ook de aankomst voor vele gasten een hoop met zich mee brengt, is het vertrek vaak nog een tikkeltje lastiger. De reisorganisatie komt ze namelijk ophalen, maar wanneer eigenlijk? En hoe laat? En waar? ‘En we vertrekken vandaag, maar degene die representatief staat voor het bedrijf zit hier niet om de hoek.’ ‘Nee, die man heeft ook normaal lunchpauze tussen één en twee.’ ‘Maar we vertrekken om half drie.’ ‘Dan zal de bus er vast om half drie zijn, hij heeft u immers hier ook afgezet weet u nog?’ Hectiek, paniek, stress en chaos in de tent! Of als je om half drie wordt opgehaald voor je excursie en de bus er niet precies om half drie is, dan ga je natuurlijk direct naar de receptie. Je bent in Mexico weet je nog?! Raak er maar aan gewend dat ze niet stipt om half drie voor de ingang van de lobby staan. En wat als je vrouw ineens
nergens te bekennen is? ‘Honey, honey…?!’ Papa besloot alvast met de kinderwagen naar de lobby te lopen, liet de kinderwagen voor wat het was en rende terug om zijn ‘honey’ op te halen. Gefrustreerd, geïriteerd en ik vooral geamuseerd ging het stel dan eindelijk de bus in. Die staat een hele lange terugreis voor de boeg.

Niet alleen de gasten, maar ook het personeel zorgt voor amusement. Na mijn werkdag tot elf uur mocht ik namelijk meerijden met één van de vele Juans van het hotel. Wat ik niet wist was dat ik mee mocht rijden op de motor. In mijn korte rokje sprong ik niet, maar stapte ik heel voorzichtig op de motor en daar gingen we dan. Na me omgekleed te hebben, bevonden wij ons in het altijd gezellige Blue Parrot. Halverwege waren we wel een beetje uitgekeken en dus besloten we ergens anders heen te gaan. We belandden in Mandala’s, één of andere hippe, te kleine tent, waar je op elkaar gepropt staat te dansen tussen bitchy cocktailjurkjes en haren met teveel gel. Normaal gesproken moet je hier, ook als meisje, gewoon je drankjes betalen. Wij natuurlijk niet. En dus stonden we vrolijk met onze ‘cerveza’ op de dansvloer te kijken naar alle show-offs die zich in deze club bevonden, tot… met grote verbazing keken we nog een keer, en nog een keer, en nóg een keer. Eén of andere man, jaar of veertig, korte zwarte krulletjes op zijn hoofd, ladderzat, witte blouse over zijn schouder met de helft van de knoopjes los, piskleurige broek aan, zag eruit alsof hij niet meer wist wat voor en achter was. Een bekend gezicht, niet dat wij er ook zo uitzien na een avondje stappen, integendeel. Maar een bekend gezicht als in: ‘Volgens mij heb ik die al eens eerder gezien!’ Na diep graven tussen de ‘cerveza’ in ons hoofd kwamen we erachter dat deze man, deze ladderzatte, deze niet-uitziende, deze ik-maak-mezelf-compleet-belachelijke man onze manager is! Geloof het of niet, ik geloof het, ik zag hem namelijk de dag erna echt in levende lijven in dezelfde outfit op de werkvloer langs de receptie lopen met een snelle blik werpend op mij, en daarna een ik weet niet hoe snelle afwendende blik naar de grond. HA, gesnapt!

Mijn vrije dag heb ik deze week doorgebracht op het strand. Na rustig te zijn opgestaan, douchen, omkleden, je kent het wel, gingen ik en een nieuw Nederlands meisje op weg naar het strand. We waren nog niet de hoek om of het begon KEIhard te regenen. Helemaal doorweekt stonden we onder een boom met onze handdoeken over ons hoofd te wachten tot het eindelijk zou stoppen, áls het ooit nog eens droog zou worden die dag, je weet maar nooit met die tropische oerbuien. Dat werd het gelukkig en we vervolgden aarzelend onze weg naar het strand. Een beregende huid onder de brandende zon is best heel erg warm, maar liever zon dan regen natuurlijk! We hadden alweer te vroeg geklaagd want daar kwam het weer hoor: stapels pikzwarte wolken vol regen stroomden over ons heen en het beste idee: rennen naar het eerste beste restaurant om te schuilen. Daarna begon de zon weer te schijnen en vervolgden we ons natuurlijk zonnebankje tot het tijd was om naar huis te gaan.

Dat je hier een Europeaan bent is wel duidelijk te merken. De quinta avenida oftewel fifth avenue is geweldig, maar de mannetjes voor hun winkels die je in hun winkel proberen te slepen met de woorden: ‘Hi girls’, ‘Senoritas’, ‘Shopping time’, ‘Excuse me’ maken me helemaal gek. Wat nou excuse me, ik woon hier en loop hier zo ongeveer elke dag, excuse me. Van links, van rechts, van alle kanten behalve boven krijg je de woorden naar je hoofd geslingerd. Kleine donkerbruine mannetjes met vieze tanden, waartussen hier en daar een beetje goud (wat waarschijnlijk nog niet eens echt is ook) staan je van top tot teen op te nemen en gaan daarna giechelend en smoezelend tegen hun collega amigo aan staan praten. Het zijn net meiden, echt waar, en zo zijn ze allemaal, die Mexicanen. Niet dat ze allemaal meiden zijn, maar wel dat ze je allemaal van top tot teen opnemen, je proberen met mooie woorden binnen te halen en vooral dat ze aan je plakken als een vlieg aan een plakstrip. Misschien hebben ze daar ook iets tegen net als de off-spray tegen de muggen.

Vandaag zit ik hier precies een maand. Nog een laatste week receptie voor de boeg voor ik ga veranderen van afdeling. Deze week ga ik in het Tucan gedeelte werken. Heel toevallig komen daar nu net elke dag een handjevol Nederlanders aan. Nogmaals, heel toevallig.

Dan maar een lekkere Nederlandse doei, die ik hier iedereen aan het leren ben!