Degracias, cenas, pindakaas y exigencias

‘Degraciaas, cenaas, pindakaas y eksiegenciaas’

‘Ongelukjes, diners, pindakaas en eisen’

Buenas tardes thuisfront!

Pats, boem, craaaaaaaaaash. Bus tegen de boom. Oops, degracia, ongelukje. Gelukkig zaten er geen mensen in de bus. Een paar minuten later stond het vol met mensen, ambulance en politie. De chauffeur was ongedeerd. Zittende op het grasveldje naast de weg met nog wat andere Mexicanen observeerde ik hoe ze dat hier zouden gaan oplossen. Popcorn erbij en het zou compleet zijn geweest, maar deze ontbrak helaas. Rustig keek iedereen naar de compleet verwoeste voorkant van de bus, van rechts, van links, van voor, van onder. Enige politie die toevallig langsreden stopten ook om even een kijkje te nemen. Spanning en sensatie in Playacar maar niet heus. Heel relaxed observeerden ook zij dat de bus best wel een beetje erg in elkaar gedeukt was. Ach, kleinigheidje hou je altijd toch?! Ik vroeg me af of ik morgen als ik zou opstaan de bus nog steeds aan de kant van de weg zou zien staan. Dat viel gelukkig nog weer mee, binnen drie uur was hij weg, hoe ze dat hebben gedaan is een groot raadsel voor mij. Alles gaat hier namelijk heel relaxed, niet te snel, stapje voor stapje, teen voor teen bijna. Neem het niet te letterlijk, het is nou ook weer niet zo dat als je in het hotel aan zou komen, je kamer pas morgenavond beschikbaar is. Hier zijn ze namelijk wel redelijk op tijd, met de nadruk op redelijk. Je krijgt je kamer hooguit een uurtje later.

Zaterdag ben ik met Sergio de stad ingeweest. Een collega van de animatie. Hij heeft me meegenomen naar een typisch Mexicaans restaurantje. Lees: buiten onder de palmbomen, langwerpige maar vooral kleurrijke menukaarten met plaatjes voor als je het niet snapt en live muziek (drie mexicanen met kleine gitaartjes en een fluit die proberen je hun cd aan te smeren onderwijl je aan het eten bent). Bij een typisch Mexicaans restaurant hoort natuurlijk ook een typisch Mexicaans gerecht en dus ging ik voor de enchilladas con mole, geen idee wat het ‘mole’ gedeelte inhield. Mole bleek een warme chocoladesaus te zijn die over de enchilladas wordt gegoten. Heel apart een zoete en hartige smaak door elkaar, ik weet niet zo goed of ik het echt lekker vond. Daarna was het tijd voor sex on the beach, nu geen gekke dingen denken, gewoon een cocktail. Of nou ja, gewoon, cocktails van een hele liter welteverstaan. Het was een erg gezellige avond.

Ook mijn broodje pindakaas hoef ik hier niet te missen, deze verkopen ze gewoon in de supermarkt! Net als de nutella trouwens. Het is net Amerika, zelfs Starbucks zit hier om de hoek.

Zaterdag, een weekje later, ben ik naar Cancun geweest en jawel: met de jongen die ik heb leren kennen in het vliegtuig naar Mexico. Vanmiddag na zijn lessen (ze hebben hier les op zaterdag, niet klagen in Nederland jongens!) kwam hij mij ophalen in Playa. Daarna zijn we met het busje naar Cancun gereden, wat ongeveer een klein uurtje in beslag nam. Vastbesloten om de hele dag Spaans te praten zat ik braaf naast hem in de auto Engels te lullen. Gewoon, omdat mijn woordenschat daarin veel beter is en hij het nog enigszins meer onder de knie moet krijgen. We hebben de deal dat we om en om doen: volgende keer de hele dag in het Spaans dus! Aangekomen in Cancun zijn we naar het ‘gevaarlijkste’ zeegedeelte geweest, wat inhoudt dat er daar draaikolken kunnen ontstaan, gewoon om te kijken. Toen zijn we doorgereden naar het dolfijnen strand om daar de hele middag door te brengen, wat me overigens wel een klein beetje rode schouders heeft opgeleverd, autsj. De dolfijnen waren helaas nergens te bekennen. Na een heerlijke middag strand zijn we naar twee van de ontelbare shopping malls geweest, lees: Luis Vuitton, Prada, Gucci, Burger King, Starbucks, McDonalds, Dior, Chanel, Lacoste en ga zo nog maar even door en ook al zit je in Mexico, de prijzen van deze merken zijn hetzelfde hoor, helaas! Van al dat slenteren kregen we best een beetje trek, dus was het tijd voor een wederom typisch Mexicaans gerecht aan het meer dat Cancun scheidt van de Hotelzone. Dit gerecht bestond uit taco’s gevuld met pikant kebab vlees, tomaat, uitjes, een pittige salsa en kaas. Natuurlijk helemaal verkeerd at ik de taco’s met twee handen, dat mag niet, je mag maar één hand gebruiken. Na veel foto’s, een volle maag en hangende oogleden was het tijd om terug te gaan naar Playa, terugkijkend op een geslaagde dag en dan heb ik vandaag alleen nog maar de Hotelzone van Cancun gezien. Er is nog zó veel meer! Vijf maanden zei ik toch?!

Verder is het steeds meer en meer laagseizoen wat betekent dat er in de receptie momenteel vrij weinig te doen is. Veel mensen hebben vakantie gekregen en ik sta er de hele dag uit mijn neus te eten tussen een paar check-ins door of Spaanse woordjes op te zoeken en te vertalen naar het Nederlands. Wel was er één stel dat een upgrade wou naar een suite, sensatie! Een meisje van rond mijn leeftijd en een iets oudere jongen welteverstaan. Op het moment dat zij de reden aangaven van de upgrade stond ik even met mijn mond vol tanden: ‘We’re actually on our honeymoon’. Kind, doe normaal! Het bewijs dat het beeld dat wij voor ogen hebben van Amerikanen toch hier en daar enigszins wel klopt. In de receptie heb ik nog twee weken te gaan, ik zit alweer op de helft, de tijd vliegt voorbij.

Wel maak ik een hoop mee bij de receptie. Laatst waren er zelfs mensen die bij hun check-out naar mij vroegen, maar toen lag ik nog lekker te slapen. Ook zijn er mensen die wel een keer of tig alles, maar dan ook écht álles komen vragen bij de receptie, dat je op het moment dat je ze ziet denkt: oh nee, daar héb je ze weer! Van wat te doen als je gebeten wordt door een vis tot aan het aantal minuten met de taxi naar Playa. Maar ook mensen die eisen hebben van hier tot de grens van de USA (denk aan: bloemen op de kamer, zeezicht, niet op de eerste verdieping en een rustige omgeving voor de baby) en mensen die tevreden zijn met alles wat ze te horen krijgen (denk aan: een sprong in de lucht als ze horen dat ze de minibar en roomservice zonder extra kosten mogen gebruiken, het maken van knorrende geluidjes bij het drinken van hun welkomstdrankje en het zeggen van ‘ok’ op alles wat je ze vertelt), heerlijk, een wereld van verschil. En ik kan de check-in in het Spaans doen, weer een mijlpaaltje de grond uitgekomen! Alleen maar omdat ik Bernardo vroeg de check-in alsjeblieft in het Spaans te doen en hij zei: No, tu puedes! Nee, jij kan het! Slik, ik kon moeilijk hard wegrennen en die mensen achterlaten natuurlijk. Ook mijn werktijden zijn aangepast, niet meer van twaalf tot acht maar van zeven tot drie of van drie tot elf, wat betekent dat ik daarna of daarvoor gewoon nog lekker naar het strand kan. Word je al jaloers?! Het is hier namelijk nog steeds elke dag gigantisch warm.

Ook hebben we een nieuwe kamergenoot, een meisje uit Duitsland. Zij komt hier voor vijf maanden stage lopen, net als de meesten van ons. Zo wordt ons kamertje steeds een beetje drukker, gezellig!

Weer een lang verhaal, weer een hoop gebeurd, jullie zijn er maar druk mee het allemaal te lezen!

Ook voor nu weer een besito uit Mexico!