Fuimos en Mexico D.F.

‘Fwiemos en Megiko Dee.Effe.’

‘Wij zijn naar Mexico District Federaal geweest’

Dinsdag was het dan zover. Met kriebels in mijn buik stond ik om zeven uur ’s morgens naast mijn bed. Het is niet niks om naar de gevaarlijkste stad in heel Mexico te vliegen. Om half acht vertrokken Sergio en ik met de taxi naar de busstop om vanaf daar met de bus naar het vliegveld te gaan.

Om kwart over elf vlogen we weg met Magnicharters richting het international airport van Mexico City. Omdat het een nationale vlucht was, hoefden we maar anderhalf uur van tevoren aanwezig te zijn. In een wachtruimte vol potentiële terroristen wachtten we tot we mochten boarden. Twee uur later konden we onze koffer ophalen om daarna een taxi te nemen naar een hotel in San Felipe, op vijf minuten lopen van het huis van de familie van Sergio.
Met de sleutel van de beste kamer die ze bezaten, liep een werknemer met ons mee naar de deur. De sleutel mochten we niet houden. We moesten ons melden als we weggingen en als we weer terugkwamen. Een kamer met jacuzzi voor 350 pesos of ongeveer 24 euro per nacht. De prijzen stellen hier nog minder voor dan in Playa.

Lopend vertrokken we naar de familie van Sergio. We passeerden een enorme hoge muur met spijlen en prikkeldraad. Ik vroeg of het een gevangenis was. Deze vraag werd beantwoord met een keihard gelach: het was een school. Zo gevaarlijk was het hier dus.

Aangekomen bij de familie, werden we met open armen ontvangen. Bijzonder om mee te maken hoe een Mexicaans gezin leeft. Het huis heeft een kleine binnenplek. Er omheen bevinden zich kamers. Opa en oma, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, kinderen en kleinkinderen: iedereen woont op nog geen twee meter van elkaar vandaan. Zo was oma dan ook dagenlang druk met de kleinkids, als mama aan het werk was. Zo was grootvader de hele dag op pad, druk aan het werk, om brood op de plank te krijgen. Zo was opa ook de hele dag aan het zwoegen, om na het werk thuis te komen met wat vruchtensapjes. Verwarming kennen ze niet en zo liep één van de kleinkids de hele dag met de jas aan rond. Ze vermaken zich met flippo’s en muziek of heen en weer rennen van de piepkleine keuken naar de bank. Ze vullen zich met kippensoep en tortillas. De gordijnen zijn de hele dag gesloten en voor het raam bevinden zich eveneens spijlen. Overal in het huis liggen spullen, o-ve-ral, van schoenen tot papiertjes, van speelgoed tot yoghurt. Ook het geloof is erg belangrijk: schilderijen en beeldjes van de maagd Maria, kettinkjes met kruizen of houten kruizen bevinden zich in de kast en aan de muur.

Het blijkt dat de mensen hier in armoede leven. Daarom gingen we na de begroeting op weg naar de supermarkt op de hoek om wat eten en drinken te kopen. Deze supermarkt kun je niet inlopen. Je moet het je voorstellen als een muur van spijlen met daarachter de producten gepresenteerd die ze aanbieden, over de gehele muur van onder naar boven en van links naar rechts. Middenin de muur zit een kleine opening. Hier zat een Mexicaanse vrouw achter die je bestelling opneemt en je de producten via de opening aangeeft. Ook de betaling gaat via deze opening.

San Felipe is de meest gevaarlijke buurt in heel Mexico City. Als we bijvoorbeeld een taxi wouden nemen naar het huis, weigerden sommige chauffeurs om erheen te rijden. Hoe hard ze het geld ook nodig hebben.
Na het bezoek aan de familie, gingen we op weg naar ‘La Villa’, de meest religieuze plek in de stad. We bezochten een religieuze markt waar je niets anders kan kopen dan beeldjes, kruizen, schilderijen en religieus snoepgoed. Ook werd er religieuze muziek gedraaid over de gehele markt. Daarna gingen we op weg naar de twee grootste kathedralen gelegen naast elkaar. Achter de kathedralen bevond zich een religieus park met beelden en heilige wateren. We liepen met de trap naar boven om weer bij een ander klein kerkje aan te komen. Heel bijzonder.

Na wat ‘Huarachas’ en ‘Horchata’ besloten we om terug te gaan naar het hotel om na de jacuzzi lekker ons bed in te duiken.

De volgende dag zijn we van hotel gewisseld. We hebben ee hotel in een andere buurt genomen, omdat dat hotel beter was en de buurt veiliger is.

Woendag gingen we het centrum in om te shoppen. Na Arno (Blanco, omdat hij alles behalve op een Mexicaan lijkt) opgehaald te hebben, gingen we op weg naar het centrum. Van de jongens moest ik tussen hen in lopen, voor de veiligheid. Ik heb nog nooit zó veel spullen bij elkaar gezien. Het lijkt op de zwarte markt, zoals wij die kennen in Nederland, maar dan in de heeeeeeele stad. Met twee nieuwe tassen, een jasje, een beschermhoesje voor mijn telefoon, een bolero, een grijze riem en een warme trui heb ik mijn garderobe aangevuld voor de koude nachten. Overdag was het ontzettend warm in de stad, maar ’s nachts koelde het af tot onder het nulpunt. Een short kon ik overdag niet dragen, zij zijn die kledingstijl niet gewend, zweten in een spijkerbroek dus.

Donderdag gingen we op weg naar Six Flags! Ze hebben speciale promoties en dus gingen we eerst even navragen wat de promotie voor deze periode was. Als je twee pakjes vruchtensap kocht, de meest kleine verkrijgbaar, en die leeg aanleverde bij de kassa, smaak niet belangrijk, kreeg je vijftig procent korting. De prijs zou 700 pesos zijn voor twee personen, we hebben 16 pesos betaald voor twee pakjes ‘Jumex’ en kregen de entree kaarten voor 350 pesos. Raar maar waar.

Verder is het park hetzelfde als in Nederland, afgezien van wat attracties waar bijvoorbeeld een aantal stoelen ‘out of service’ waren. Veilig gevoel. Ook de prijzen zijn hetzelfde: je betaalt gewoon twee euro voor een colaatje. Onder andere de ‘Spiderman’, ‘Batman the ride’, ‘Boomerang’, ‘Kilahua’ en de ‘Piña loca’ hebben we allemaal overleefd. Verder hebben we nog een dolfijnenshow gezien. Halverwege kwam er een vrouw naar mij toe of ik met de dolfijnen op de foto wou. Daar zeg ik geen nee tegen! En dus mocht ik middenin de show voor al het publiek met de dolfijnen op de foto. (Check hyves!)

Na Six Flags zijn we naar het gedeelte van de stad geweest wat bekend staat om zijn smaakvolle koffie. Na een bakkie zijn we naar de bakker geweest om daar taarten van zeker anderhalve meter hoog te bewonderen. De broodsoorten staan allemaal uitgestald door de gehele winkel. Je pakt een dienblad en een tang en je kunt starten met boodschappen doen. Dat werkt toch even anders dan de bakker in Nederland.

Daarna zijn we naar de grootste bloemenmarkt van de stad geweest: Jamaica. Bloemen in de vorm van beertjes, kikkers, elmo en koekiemonster keken ons nieuwschierig aan. Enorme boeketten met bloemen in alle vormen, maten en kleuren straalden ons tegemoet. Zo’n kleurenfestijn heb ik nog nooit gezien. Ook deze buurt was erg gevaarlijk dus hebben we buiten direct weer een taxi genomen naar het hotel. Met gevaarlijk word hier bedoeld dat als je over de straat loopt je binnen no time een pistool tegen je hoofd hebt en je al je persoonlijke bezittingen moet afgeven.

Vrijdag zijn we naar Xochimilko geweest. Een ander gedeelte van de stad wat bekend staat om zijn gondeltochten, op een uur rijden met de taxi. Eenmaal aangekomen voelden we ons helemaal niet goed: gedrogeerd door de gasuitlaten, één grote giftank. Na wat frisse lucht en drinkyoghurt gingen we met een enorme gondel het water op voor twee uur. Leven op het water: Mexicaanse vrouwen die eten bereiden op hun boot om dat aan anderen op andere boten te verkopen, drankjes, bloemen, sombrero’s, je kunt het zo gek niet bedenken of ze bieden het je aan en dat alles op het water.
De avond hebben we doorgebracht bij de familie, met cappuccino en broodjes.

Zaterdag zijn we, na Blanco opgehaald te hebben, nog even voor de laatste keer het centrum ingeweest. Helemaal volgestopt met Mexicaans eten, liepen we weer terug naar huis. Het was weer tijd om terug te keren naar Playa.
Eenmaal aangekomen in Cancun, gingen we weer met de bus naar Playa, helemaal kapot,helemaal uitgeteld. Na de Kentucky Fried Chicken, ook helemaal zat van het Mexicaanse eten, keerden we weer terug naar de oude, vertrouwde Poblado.
Bijzondere dagen, veel gezien, veel meegemaakt en bovenal veel indrukken en emotie.

Weer terug in Playa, weer aan het werk. Morgen begin ik in de animatie voor een maand. Dat wordt buffelen. Werkdagen van negen tot vijf en van half negen tot half twaalf. Rond de elf, twaalf en als je pech hebt en naar ‘Coco Bongo’ móét, werkdagen van nog meer uren per dag. Ik ben er klaar voor, ik heb er zin in en we zullen zien of ik hier over een paar dagen nog steeds hetzelfde over denk.

Gegroet vanuit het weer meer dan veilige Playa.