Es mi primero dia aquí!

'Es mie priemiroo dià akkie' 'Het is mijn eerste dag hier'

Deze zin heb ik vandaag meerdere, eigenlijk meer dan meerdere malen moeten herhalen. Voor ik ga vertellen waarom, eerst even terug naar zaterdagavond..

Of eigenlijk donderdag, toen Jasper aan kwam in Frankrijk. Na 3 dagen nog even flink genieten van de zon, het huis, eten en drinken en het strand in Biarritz was het zaterdag tijd om te gaan!

Afscheid nemen is en blijft moeilijk en de nodige traantjes waren dan ook op zijn plaats. Papa en mama achter gelaten in Frankrijk op weg naar Düsseldorf: 1245 km. Long trip to go! Maar eindelijk het moment aangebroken waar ik al maanden naartoe heb geleefd. Al maanden voorbereidingen voor heb getroffen en al maanden naar uit kijk. Hoe zal het zijn? Wat moet ik verwachten? Wie ga ik ontmoeten? Wat ga ik leren?

De reis verliep echt heel relaxed en na keiharde muziek, veel praten, veel lachen, veel espresso's, redbulls en 13u eten, want we hadden veeeeel te veel gekocht, kwamen we rond half 8 aan op het vliegveld. Vanaf half 10 was de check-in open wat dus betekende dat we verplicht lekker moesten gaan zitten om wat te eten en drinken, vervelend! Ook na de check-in waren we verplicht nog even een laatste drankje te doen. Met 22,7 kilo bagage ga ik dan voor ruim 5 maanden op pad!

Ook hier moest er weer afscheid genomen worden, ik raak er al bijna aan gewend, maar alsnog tranen met tuiten natuurlijk. Daar ga je dan, helemaal alleen, remi, lonely, geen idee waar je terecht zal komen, best wel een beetje spannend!

Met enige vertraging van een uur mocht ik dan eindelijk het vliegtuig in! Ik zat op stoel 25H, aan de zijkant van het vliegtuig aan de kant van de loopgang met nog een andere stoel naast me. Meerdere mensen liepen langs, waarvan ik dacht: oké, doorlopen, please!! Je weet wel, van die mensen waar je écht voor geen goud naast zou willen zitten met zweetplekken en baardjes en gelukkig liepen ze allemaal door. Behalve degene waarvan ik dacht: hée, jij mag hier best wel naast mij komen zitten. En zo gezegd zo gedaan. Het bleek een Mexicaanse jongen te zijn die in Cancún woont, vlakbij Playa dus, we hebben zeker 9 van de 11 uur samen gelachen, gepraat en mensen belachelijk gemaakt. Het was erg leuk in ieder geval;) Ook heb ik van hem enige Spaanse zinnen en woorden geleerd: Bésame la boca y quitate la ropa. Of in het Nederlands: kus me en trek je kleren uit. Heel handig om te weten.

Na 11 uur slapen, lachen, praten, eten, drinken vliegen en nog meer vliegen landden we om 17.50 lokale tijd in Cancún! Toen we uit het vliegtuig stapten kreeg ik een klap in mijn gezicht, zo warm! Osvaldo, de mexicaan, heeft gewacht tot ook ik mijn koffer had en heeft daarna een ticket geregeld voor de bus naar Playa voor mij. Hij ging met zijn ouders mee naar Cancún en ik ging een uur later met de bus naar Playa. Op het vliegveld werd ik meteen gebombardeerd met het Spaans, taxi hier, bus daar, ze wouden me allemaal wel wegbrengen. Mijn Spaans werd dus meteen op de proef gesteld, heel goed voor me, maar gelukkig was mijn ticket al binnen: Tengo una billeta para ADO, gracias.

Mijn koffer en ik, hij was zo zwaar, gingen op weg naar de bushalte. Toen ik er zat te wachten kwam er een jongen naast me zitten die Duits begon te praten, hij dacht dat ik uit Duitsland kwam, niet dus, maar geeft niet, ondanks dat hebben we gezellig gepraat over vanalles tot hij de bus uit moest en ik nog een stukje verder moest.

Eenmaal aangekomen in Playa heb ik een taxi genomen naar het resort voor 40 pesos, wat zo ongeveer €2,50 is. Ein-de-lijk was ik er, om ongeveer 22.15 lokale tijd. In het Tucan gedeelte van het resort vroeg ik bij de receptie naar mijn contactpersoon. Die was niet meer aanwezig en daarom werd ik doorverwezen naar een belangrijke señor van het resort. Hij gaf me de sleutel van mijn kamer en terwijl ik een drankje mocht bestellen in de lobby, regelde hij dat iemand mij naar de ‘Poblado’, het appartementencomplex, zou brengen.

Toen ik daar aankwam, bleek de sleutel niet de goede te zijn dus één van de security guys klom door het raam om voor mij de deur te openen. 5 stapelbedden op rij rechts en links een hele rij ingebouwde kasten, daarachter 3 wastafels aan de linkerkant en 2 douches en 2 toiletten aan de rechterkant. I was surprised, maar ik deel de kamer maar met één ander meisje uit Duitsland. So far so good! Ik heb een douche genomen en ben daarna mijn bed ingedoken, ik was kapot! Om een uur of 3 ’s nachts kwam het Duitse meisje thuis en heb ik in mijn sleepy outfit kennis met haar gemaakt, om daarna weer als een blok in slaap te vallen.

Voor de volgende dag, vandaag, had ik mijn wekker gezet, omdat ik tussen 9 en 10 uur op het resort moest zijn om Señor Rizo te ontmoeten, mijn stagebegeleider en hoofd Recursos Hermanos. Elk uur vertrekt er een bus van de Poblado naar het resort en dat was om 8.54. Het duitse meisje vertelde me al die nacht dat niemand op het resort je erop aan zou spreken als je te laat was voor je werk, omdat de bussen meestal te laat zijn. Mañana, mañana. Rond een uur of 9 was ik dus bij het resort en twee dames die ik ontmoet had vertelden me waar ik heen moest. Señor Rizo was er nog niet en de meiden van Recursos Hermanos wisten ook niet wanneer hij weer terug zou komen, fijn. Toch kreeg ik van één van hen al een naambadge en van een ander kreeg ik een plattegrond. Mijn naambadge mocht ik opdoen en daarna mocht ik mijzelf rondleiden door het hotel. Ik heb de plattegrond in mijn broekzak gestopt en ben zelf op onderzoek uitgegaan.

Het resort bestaat uit twee delen: Tucan en Quetzal die identiek aan elkaar zijn. In de jungle in het resort heb ik vandaag tucans, flamingo’s en gekke buideldiertjes gezien. Zo gaaf! Tijdens mijn tour ben ik aangegaan bij verschillende restaurantjes, barretjes enzo en heb ik alle werknemers die ik tegenkwam aangesproken voor een praatje. I enjoyed! Daarna ben ik weer teruggegaan naar la oficina om te wachten op meneer Rizo. Gelukkig liep hij al na een paar minuten het kantoor in wat me verbaasde. Hij heeft me verschillende dingen uitgelegd en ik kreeg van hem een handleiding over het resort. Daarna kon ik gaan eten in comedores. Voor lunch had ik pasta met een kaassaus, rijst met broccoli en andere groene dingetjes, gefrituurde ham met kaas erin, verse ananas, mandarijnen en een heel lekker koud glas water. De bus ging om 12.10 en dus ging ik terug naar de Poblado.

Eenmaal in de Poblado, waar je nog geen teen kan bewegen zonder in zweten uit te barsten, heb ik mijn koffer uitgepakt. Daarna klopte er iemand op de deur, een nederlands meisje had gehoord dat ik net was aangekomen en vroeg of ik hen kwam vergezellen bij het zwembad van hun appartement. Defnitely! Daarna kwam Anna thuis, die ik eerder al had ontmoet bij het resort en een uurtje later stond ik met mijn voeten in the Carribean Sea, wauw, wit zand (wat niet warm wordt van de zon), palmbomen, strandhuisjes, barretjes en heerlijke muziek op de achtergrond. Na een paar uurtjes op het strand vertoeven kwam een Anna een bekende tegen die ons met de auto terug heeft gebracht. Op naar de supermarkt. Zij moest wat spullen kopen voor de bbq zometeen, haar afscheidsfeest en ik moest wat drinken, eten en noodzakelijke spulletjes kopen. Inclusief een Mexicaanse simkaart.

(Als je me wilt bereiken, hoor ik dat graag, dan stuur ik je het nummer!)

Nu zit ik met mijn laptopje op schoot in het appartement van Lies(Holland), Anna(Duitsland) en Lorely(Mexico) om dit verslag te schrijven, zometeen gaan we lekker eten en daarna nog even het nachtleven van Playa ondervinden. Morgen moet ik om 11.30 bij meneer Rizo zijn en heb ik ’s middag een introductie voor nieuwe werknemers. Vrijdag ga ik beginnen om 9 uur, de afdelingen waar ik graag wil werken, ga ik nog met hem bespreken, waarschijnlijk morgen

Besos uit Mexico y hasta luego!