Nous sommes en France!

Bonjour a tous!
Ik ben net wakker. Door mijn openslaande deuren kijk ik vanuit mijn bed naar een grasgroene heuvelrug, gelegen naast ons eigen bos. Een fris briesje geurend naar de natuur vult mijn kamer. Mijn ogen moeten nog even wennen aan het felle daglicht. Wel moet ik oppassen dat er niet ineens een krekel mijn kamer leuker vindt dan zijn frisse leventje buiten, net als gisteren. Toch maar even elke avond onder mijn bed kijken voor de zekerheid!

Back to reality, maar wacht eens: DIT IS REALITY! Ik líg hier in mijn eigen bed, ik kíjk hier door mijn openslaande deuren naar een grasgroene heuvelrug, we hébben een eigen bos gelegen er naast, het briesje géurt naar natuur, het daglicht ís fel! En gisteren zat er echt een krekel in mijn kamer die vastbesloten was om de hele dag te blijven zitten en te genieten van de openslaande deuren met uitzicht op de grasgroene heuvelrug onder het genot van een fris briesje. Ik geef hem groot gelijk, ik zou het ook doen als ik hem was. (of haar?!)

Als we niet ‘back to reality’ kunnen, dan moeten we maar ‘terug naar het begin’. Vandaag is het zondag en dat betekent dat wij al twee dagen in ons nieuwe huis slapen. Afgelopen vrijdag zaten we om stipt 10 uur bij de notaris voor de overdracht. Na een stuk of 40 keer de initialen en een paar keer een handtekening neerzetten op alle mogelijke blaadjes die in het contract te vinden zijn, was het dan defninitief. De sleutels en daarmee ook het huis zijn van ons! (of eigenlijk van mijn trotse vader en moeder)

Aangekomen bij het huis. Het was echt helemaal leeg. Zelfs de spiegels in de badkamer waren weg en de buitenlampjes idem dito. Alles, maar dan ook écht alles is weggehaald. Het leeg opleveren van een huis nemen ze in Frankrijk wel heel letterlijk. Des te beter, zo kunnen wij het helemaal naar onze eigen zin inrichten.

Leeg was het, maar niet schoon. Als je denkt dat je broer, oma, tante of moeder een vies huishouden heeft, dan heb je nog nooit zoiets als dit meegemaakt! Links bovenin de badkamer kon je een tekst schrijven in de viezigheid die op de muur zat. Ik heb er een hartje in getekend, omdat na een hele tekst zelfs na het wassen van je handen de viezigheid er nog op, onder en tussen zou zitten.

Ook was het hele huis voorzien van vliegen, wat op zich heel normaal is als je ‘ a la campagne woont’, maar dit was niet meer normaal! Ze zaten werkelijk o-ve-ral! Een slagveld tussen Harry met de mepper en vlieg. Inmiddels is het huis vrijwel vrij van vliegen en hebben we bij de Carrefour horren gekocht voor de deuren ‘insectenhoren met verticale repen’ ‘voor de beschreming aan jullie maatregelen’ (?!) Die vertaalmachines moeten verboden worden, maar toch vinden wij het stiekem wel erg handig dat het er ook in het soort van Nederlands op staat. Zo redt Harry zich straks ook, als hij het zonder ons moet doen voor een week;) Dan eet hij tenminste normaal ‘boontjes, extra fijn’ in plaats van dat hij er thuis ineens achter komt dat er prei in het blikje zit, wat hij helemaal niet lust.

Even terug naar de staat van het huis! Het was gewoon één grote, vieze bende. Wij snappen met z’n allen nog steeds niet dat men al die jaren, want het was echt van jaren, zo heeft kunnen leven. Als je niet allergisch zou zijn, zou je het spontaan worden! Je raadt dus al wat wij vrijdag hebben gedaan: niets anders dan poetsen, poetsen en nog meer poetsen.. Om half 1 mochten wij eindelijk met een voldaan gevoel onze schone kamer betreden en ons eigen bed induiken om als een blok in slaap te vallen.

Natuurlijk hebben wij ook genoten van ons nieuwe huis en alles wat daarbij hoort. Voor het huis staan rode, witte en blauwe pruimenbomen, vijgen en peren. Het uitzicht op de talloze weilanden met hier en daar een paar huizen en een kerkje met daarachter de kollosale Pyreneeën. Het wandelen door het bos waar het ‘Frans’ ruikt: dennengeur, heerlijk! Met knalgroene varens om je heen en hier en daar een mini kikkertje wat rondspringt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier niet durf te komen als het donker is! Genieten van het lopen naar de brievenbus, waar je ongeveer 10 minuten over doet om er te komen. Van de poel, waar overigens gisteren toen ik even ging kijken niet zoveel te beleven was. Die kikkers was ik denk ik al tegengekomen in het bos;) Ook een sliding maken van de keuken door het nog ‘naamloze tussenstuk’ naar de woonkamer behoort tot de mogelijkheden. Kortom, veel om van te genieten.

Dag in dag uit (we zijn hier pas twee dagen, maar het lijkt echt al een eeuwigheid!) worden wij ook weer verbaasd door alles wat hier rondloopt, vliegt, springt en huppelt. Bijvoorbeeld gisteren toen er ineens een meikever rondvloog en een persoonlijke aanval op mij inzette, ik ben gillend naar binnen gerend! Daarna de aanval op papa die hem prikte met z’n sigaret en toen was mama aan de beurt, we zijn al gesignaleerd door de beesten in ieder geval! De buren, van tig meter verder, weten zo in ieder geval ook dat er weer mensen wonen. Ze zullen wel denken.. Ook gisteren toen we lekker wat zaten te drinken, hoorden we een ‘plof’ en viel er ineens een kikkertje uit de boom. Leuk, klimmende kikkers! Verder loopt er zo hier en daar een salamander, maar dat is heel ‘gewoon’. De rat die Harry tegenkwam onder een stuk plank was niet zo gewoon! Hij is niet snel bang, maar dit was toch even een schrikmomentje;)

Verder zijn we gisteren in St. Sever geweest, waar een lokaal feest/ lokale markt was, een beetje inburgeren, je kent het wel. Als we geld hadden willen verdienen, hadden we zo met een mandje voor ons aan de weg kunnen gaan staan als bezienswaardigheid, goed idee van Adrie. Óf om mensen 10 Nederlandse woorden te leren, idee van Harry, deze woorden durf ik hier niet neer te zetten, maar als je hem een beetje kent, weet je vast waar het over gaat;). Volgens mij kent iedereen hier iedereen, wij kennen niemand en niemand kent ons. Of toch stiekem wel: ‘Daar zijn ze, die Hollanders, die nieuwe mensen uit Montsoué, die van Lamirande..’. Volgens mij weet heel de omgeving alles al over ons en wij weten helaas nog niets over hen, maar door de tijd zal dat vast helemaal goedkomen en kunnen wij meeroddelen over de ‘nieuwe mensen’ die hier in de buurt komen wonen.

Vandaag weer een nieuwe dag, ik ben benieuwd wat deze ons gaat brengen. Ondertussen zit ik over precies twee weken in het vliegtuig naar Mexico. Het lijkt nog zó ver weg! Stapje voor stapje, dag voor dag, eerst nog even genieten van la belle France!

Au revoir et jusqu'à l’autre histoire!