Materiaal voor een nieuw verhaal!

Weer wat materiaal verzameld voor een verhaal!

Van het weekend ben ik voor het eerst eens op zoek gegaan naar het strand. Voor het eerst wat tijd over na aaaaaaalle spullen uit mijn koffer geïnstalleerd te hebben en wat belangrijke zaken te hebben geregeld.
Ik ben beland bij de Caracasbaai. Het strand ligt op nog geen 2 minuten scooteren van mijn huis en op weg naar mijn werk. Het is een lokaal strand, erg gezellig! Waar bij de Nederlander een koelbox wordt gespot, wordt gedacht: die willen vast geen geld uitgeven aan een drankje of hapje bij de lokale bar. Waar bij de local een koelbox wordt gespot, wordt gedacht: familie, gezelligheid, samenzijn en vooral veel gelach. Onder de rieten parasollen worden immense koelboxen uitpuilend van het eten en drinken geïnstalleerd. Van alle kanten komen familie en vrienden op de fiets, motor, scooter, met de auto of gewoon achterin de bak van de pick-up. Na uren tafelen vertrekken zij weer richting huis, het heerlijke zeewater niet eens aangeraakt te hebben. Een hele gezellige bedoeling, waar ik mij nog vaak ga bevinden de komende tijd.

Ook wil ik nog een tweepersoonsbed kopen voor in mijn huis. Er staat nu een éénpersoons. Dus ik op de marktplaats van de Antillen op zoek. Gevonden! Ik heb die vrouw gebeld en ik mocht langskomen om te kijken. Na alle adresgegevens opgeschreven te hebben en met behulp van Google Maps, ik op weg naar Montaña. Nou, ik kwam in een buurt waar je echt niet wilt dat je scooter het niet meer doet en natuurlijk kon ik dat adres niet vinden na nog geen week op eiland te zijn. Dus ik die vrouw weer bellen om te vragen hoe ik daarvandaan bij haar huis kwam. Geen gehoor, rechtsomkeerd naar huis over de gaten, kuilen en opbrekingen.

Maandag moest ik naar de GGD. Zonder een GGD keuring, waarmee je een sociale hygiëne kaart krijgt, mag je hier niet in de horeca aan het werk. Mijn landlady stond erop met me mee te gaan, omdat ik de weg nog niet goed ken. Haar zus had haar de dag ervoor verteld dat je een behoorlijk aantal uren mocht uittrekken voor dit uitje, want de rijen waren altijd ellenlang. Rond, vooral rond, 7 uur ’s morgens vertrokken we van huis gewapend met flesjes water en eten.

Eenmaal aangekomen moest ik me melden bij het loket. Hier kreeg ik nummer B01. Voordat ik mocht gaan zitten, moest ik eerst betalen bij de kassa. Ik was de enige blanke in de rij. Daarna moest ik plaatsnemen bij een ander gebouw, soort van wachten op de bus. Bij een kantoortje stond een meneer elke sessie een stuk of tien nummers om te schreeuwen die in de rij mochten aansluiten. Ondertussen observeerde ik de dames die elke keer de deuren opendeden om de volgende binnen te laten voor de keuring. Toen het rechterdeurtje openging was het eerste wat ik dacht: IK WIL LINKS. Een moddervette, kleine dame met Bert (van Bert en Ernie) wenkbrauwen, een hoge paardenstaart van dik zwart haar met het laatste beetje krullend naar boven en een vierkant brilletje stond in de deuropening. Gruwel!

Uiteindelijk was ik aan de beurt en mocht ik in de rij voor het kantoor aansluiten. Mijn gegevens werden geregistreerd en ik kreeg een checklist mee. Ik werd getest om sLamonella ipv saLmonella en op maag/darm infecties. De eerste deur die openging was…. de rechter: NEEEEEEEE. Vriendelijk als ik ben ‘Bon Dia’ liep ik langs de dame naar binnen. Ik zal jullie geen details besparen, want die zijn te mooi om niet te vertellen. Het ging zo: gezicht naar de muur, string laten zakken, spreid je benen en je billen en boem: daar was het wattenstaafje. In de reet. Klaar! Daar heb ik een uur op moeten wachten en volgende week maandag mag ik mijn officiële kaart ophalen. Als je dus nu op Curacao komt en je gaat ergens wat drinken en/of eten, dan zul je de gedachte dat iedereen die daar werkt een wattenstaafje in zijn reet heeft gehad niet meer kunnen laten varen. Graag gedaan.

De landlady kwam me weer ophalen en we zijn naar het World Trade Center (WTC) geweest om een pasteitje te eten met een heerlijke cappuccino. Als je je nu een beeld gaat vormen bij het WTC: nee het is geen hypermodern gebouw. Overal binnen heb je een soort ‘perkjes’ met kiezels en kleine palmbomen. Heel caraïbisch.

Verder gaat het rijden op mijn scoot me met de dag beter af. Ik heb nog nooit een scooter gehad en dus was dat best wel even wennen, helemaal in het verkeer hier. Inmiddels weet ik in mijn eigen buurt waar de gaten zitten en kan ik ze moeiteloos ontwijken. Gisteren ben ik een stukje verderop gescoot, want ik moest een omloopstekker halen voor mijn magnetron. Onbekende weg, spannend! Je bent dan meer bezig met de weg en het verkeer dan dat je de mogelijkheid hebt om één of andere elektronicazaak te spotten. Gevonden! En dus mijn richtingaanwijzer uit naar links en aan de andere kant van mijn eigen weghelft voorsorteren. Eén of andere pick-up stond ineens stil naast me op de verkeerde weghelft en degene die van de andere kant kwam moest stoppen. Vet gefrustreerd zeiden ze dat mijn knipperlicht het niet deed. Sorry man, maar ik moet hier afslaan en daarom sta ik aan de andere kant van mijn weghelft, beter haal je me dan aan de andere kant in. Eenmaal geparkeerd heb ik het even gecheckt. Hij doet het gewoon hoor. Ze zijn hier niet zo gewend aan scooters op de weg.

Dat was het weer voor nu en wie weet wat me komende week te wachten staat!